Alghero-Porto Torres

16 mei 2013
Vannacht heeft het erg geregend, ik werd er zelfs wakker van.
Het lijkt wel Nederland.
Om half zes nog een fikse bui, daarna wordt het droog.
Tegen zeven uur staan wij op.
Jelle, wil beslist niet later dan half negen vertrekken.
De ontbijttafel wordt gedekt en vijf minuten later zitten wij aan tafel.
Beiden nemen wij deze keer een zeeziektepil.
De boterhammetjes, voor de lunch, maak ik ook vast klaar.
Je weet nooit, hoe het straks op zee is.
Het eerste uur varen wij aan de wind, in de baai van Alghero.
Wij halen met gemak 7,5 knopen en dat bij een windkracht drie.
Vanuit de marifoon komen de eerste waarschuwingen.
Er kan onweer met windstoten komen.
Er staan donkere wolken aan de hemel.
Het begint te regenen, Jelle hijst zich in het zeilpak.
Wij kunnen ons niet meer herinneren, wanneer hij dat het laatst heeft gedragen.
Terwijl het regent, deelt de kapitein mee als er een onweersbui komt, laten we direct het grootzeil zakken.
Dat begrijp ik, maar als het zover is, dan moeten er wel heel veel handelingen gedaan worden, maar goed we zien wel...
Hadden wij toch niet nog een paar dagen kunnen blijven liggen in Alghero, denk ik dan.
De adrenaline begint bij mij op te lopen.
Maar ja, wij wilden ook verder.....
Gelukkig verdwijnen de donkere wolken redelijk snel.
Op zee komt de wind direct van achteren, dit is niet fijn zeilen.
De kapitein besluit het grootzeil op te ruimen.
De fok blijft staan en dan de motor bij.
Goed idee, vindt zijn fokkemaatje.
Zo varen we gemiddeld toch nog 6,5 knoop, maar blijven wel wat heen en weer schommelen.
Na de koffie tegen tien uur, breekt het zonnetje door.
De koffie zet ik onderweg in grote dubbelwandige bekers, dan blijft het lekker warm en is een kop voldoende.
De fleechevesten blijven aan, maar deze keer heb ik geen sokken aan.
Als wij op koers zitten, gaat de stuurautomaat erop, wij hoeven dan alleen maar een beetje op te letten, zodat wij niet tegen de visboeitjes varen.
In de verte vaart een vrachtschip dat ook naar Porto Torres gaat.
Op de plotter kun je het schip aanvinken, dan worden alle gegevens vermeld van het schip. Leuk tijdverdrijf.
Vlak voor de Fornelli passage, komen wij een zeilboot tegen.
Dit is het eerste zeilschip dat wij vandaag zien.
Als wij door de Fornelli passage varen, nemen wij wat gas terug.
Er zit namelijk een ondiepte in.
De laagste waterstand is deze keer 2.60 meter onder de kiel.
Als wij hierdoor zijn, gaan wij een andere koers varen en die is goed te bezeilen.
De zeilen worden gehesen en al snel lopen wij 7,5 knoop op het zeil.
Heerlijk even geen lawaai van de motor.
Na een half uurtje zegt Jelle, geef mij mijn zeilpak maar, het ziet er zo donker uit.
De rolfok draaien wij in en daarna willen wij het grootzeil laten vallen.
Wij zijn te laat, de hoosbui is er al, ik kan nog net mijn zeilpak aan doen.
De wind neemt toe, toch maar de motor bijzetten.
Na een half uur wordt het lichter en zien wij dat boven Porto Torres de zon schijnt.
In de haven laten wij het grootzeil zakken, stootwillen uit en een plaatsje zoeken.
Op de marifoon zei de marinero, dat wij de haven in moeten komen, hij sprak namelijk geen Engels bleek later.
Nu werpt de Italiaanse les, die Jelle afgelopen winter heeft gevolgd, toch nog zijn vruchten af.
Wij leggen de boot vast aan de kop van de steiger, mooi plaatsje.
Jelle loopt naar het havenkantoor.
De havenmeester kende hem nog en wij mogen blijven liggen. Deze keer een makkie dus.
Beiden zijn we moe. Wij halen de mail binnen, prima internetverbinding.
Wij besluiten in het dorp wat te eten.
Als wij aan tafel zitten, deint de zee nog na in onze hoofden.
Na een tijdje,als wij wat gegeten hebben, voelen we ons een stuk beter.
Wij wandelen door het dorp terug naar de boot.Aan boord nog even bellen en tegen half elf lekker naar bed.

Porto Torres-Bonifacio

17 mei 2013
Even doorzetten, ja wij gaan door.
Volgens de berichten wordt het een mooie dag.
Om kwart over acht varen wij de haven uit.

De zon schijnt en er zijn wat lichte wolkjes aan de hemel.
Er is bijna geen wind.
Tegen elf uur wordt het anders, volgens de berichten.
Wij hadden gehoopt halve wind naar Bonifacio te kunnen zeilen.
De afstand is net als gisteren ongeveer 50 mijl,dus een uur of acht varen.
Ik ga het Corsicaanse gastenvlaggetje op zoeken.
Bij aankomst in het buitenland, is het namelijk de gewoonte om aan de stuurboord kant van de boot (in het want) het vlaggetje van het land waar je arriveert, te hijsen.
Deze laat je de periode dat je er verblijft hangen.
Ondanks dat Corsica bij Frankrijk hoort, heeft dit eiland zijn eigen vlag.
Het zijn vier Piratenkoppen. Het aparte ervan is. dat er bijna geen kleur in de vlag zit.

Het zonnetje schijnt, nog wel wat koud op het water, dus houden wij de fleechevesten aan.
De wind komt uit een andere hoek dan er voorspeld werd.
Hij komt van achteren. De fok wordt iets uitgerold en zo schommelen we met een gangetje van 7 knopen richting Corsica.
Tegen twaalf uur neemt Jelle het stuurwiel over van de automaat.
Ja en dan halen we, met de motor een beetje erbij, regelmatig 9 knopen, dat schiet lekker op.
Ook op deze tocht komen wij een zeilboot tegen.

Onvoorstelbaar de hele zee bijna voor ons alleen.
Tegen half drie naderen wij de ingang van Bonifacio.

Het blijft een prachtig zicht, deze rotspartij die boven de zee uitsteekt.
De ingang, van deze enige natuurlijke haven op Corsica, is haast niet te zien in de rotsen.
Wij varen naar binnen en stoppen bij de dieselpomp.
De twee reserve tanks en de tank van de boot worden gevuld, ja kassa €150,00, voorlopig kunnen wij er weer een heel eind mee komen,als de wind ons in de steek laat.

Wij varen door en willen een plekje zoeken.
De hele haven is nog vol met boten, die hier in de winter liggen.
Vanaf 1 juni begint namelijk het midden seizoen.
Er is nog een plekje tussen twee schepen in. Wind & Water past er net tussen.
Als we aangelegd hebben, moet ik even de benen strekken en wandel langs de eettentjes en de souvenier winkels.
Het is overal nog rustig.
Dan volgt een korte siësta.
Ik besluit om op tijd eten klaar te maken.
Terwijl Jelle nog op bed ligt en ik aan het eten bezig ben, kijk ik naar buiten.
Het begint een beetje te regenen.
Ineens staan op de steiger voor onze ingang 4 douanebeambten in zwarte uniformen.
Ik schrik even, maak Jelle wakker en hij loopt naar buiten.
De beambten willen papieren controleren en invullen.
Vanwege de regen komen ze alle vier binnen.
Zij hebben keurige slofjes bij zich, die ze over hun schoenen trekken.
Na een bezoek van een half uurtje vertrekken de drie mannen en een dame weer.
Ja, zij voeren ook alleen maar opdrachten uit, denk ik dan.
Terwijl wij vorig jaar hier twee keer in september zijn geweest en nooit een douanebeambte hebben gezien, verbaast mij hun bezoek wel.
Wij nemen een borrel en laten ons de zelf klaargemaakte krabsalade lekker smaken.
Na de afwas lopen we nog de boulevard op om een ijsje te kopen.
Dit was het toetje dat wij "tegoed" hadden.
Als we terug zijn aan boord, horen wij de bassen van de disco bars al trillen.
Toch gaan wij tegen elf uur naar bed en slapen wij snel in, ondanks het geluid van de muziek.

Bonifacio
18 mei 2013
Als je middenin de stad ligt in het weekend, weet je zeker dat het geen geruisloze nacht wordt.
Ieder voordeel heeft zijn nadeel, dat was ook nu onze ervaring.
Tegen negen uur staan wij op.
Het weer is bewolkt, af en toe een regenbuitje.
Jelle gaat naar de bakker om iets lekkers te halen. Het is tenslotte weekend.
Als het koffietijd is schijnt de zon en drinken wij dus koffie in de kuip.

 

Altijd bekijks aan de boulevard.
Er komen vier dames langs, zij kijken nadrukkelijk naar onze boot en zwaaien.
Wij zwaaien terug, twee dames lopen naar de boot toe gevolgd door de andere twee dames.
Zij maken een bustour van twaalf dagen.
Zij willen natuurlijk van ons weten, hoe wij in Corsica zijn gekomen.
Jelle vertelt het verhaal en de dames zijn tevreden.Vandaag zijn zij in Bonifacio, morgen gaan zij naar Sardinië.
Even later een Nederlands echtpaar.
Zij een echte wandelaarster, hij een zeiler bleek later.
Ook zij stelden de bekende vragen.
De man vertelde, dat hij dit ook graag had gedaan, alleen helaas zijn vrouw.....
Mijn schoonmoeder zou zeggen af en toe moet je "offertjes" brengen in een huwelijk.
Dit was dan zo'n "offertje" voor de man.
Er komt weer een buitje, dus de kajuit maar in.
Als het droog is, loop ik even naar de slager/traiteur, helaas gesloten.
Dan neem ik maar een lekkere panini mee, om Jelle te verrassen.
Na de lunch lezen en internetten wij wat.
Eind van de middag gaat het blog op internet.
Helaas is het deze keer nog niet gelukt om ook het videofimpje toe te voegen.
Misschien lukt dat morgen wel.