2018-06-05

Wat een golven.......

Relax wakker worden vandaag. Ik doe de binnen boel en Jelle de buiten boel. 

Eerst belt mijn kapitein met de transporteur van de boot. Het blijkt dat alles precies in elkaar past. Zondag 1 juli vliegen wij terug naar Italië. Maandag willen wij dan oversteken naar Koper Slovenië. Hier gaat de boot op de trailer naar Nederland. Op woensdag moet er dan hard gewerkt worden om Wind & Water transportabel te maken. 

Op donderdag gaat de mast eraf en ‘s middags neem ik de bus naar Pula Kroatië. Bijzonder, eerst zit ik drie uur in de bus en daarna twee uur in vliegtuig. Het is een voordelige vlucht daar moet je wat voor over hebben. Nu kan ik toch zaterdag 7 juni op de neven- en nichtendag zijn. Helaas kan Jelle er dit keer niet bij zijn. Morgen ticket boeken.

De boel onder dek is aan de kant, nu ga ik mij maar eens douchen. Het gebouw met de sanitaire voorziening is toch wel erg minimaal, ik stoor mij eraan en besluit naar de receptie te gaan. Bij het begin van de haven staat namelijk een vrij nieuw gebouw.

Na de koffie loop ik een rondje over het zeer groene eiland. Het blijkt dat het eiland tien jaar geleden nog een militair eiland was, vandaar bijna geen voorzieningen. Ik maak een paar foto’s. Er vaart een man met een motorbootje die zijn netten aan het binnen halen is. Ik denk niet dat het legaal is. 

In de verte zie je Venetie liggen met de Sint Marco toren. Even verderop is een soort van strandje, het wordt weer hoog water. Ik struin door de velden en kom zo op de pier waar het wachthokje op een drijvende steiger is gebouwd voor de vaporetti. Hier gaan wij vanmiddag naar toe.

Ik loop richting het hotel met een aparte hoge toren. Daarna ga ik naar de receptie van de haven.

Tegen de dame achter de balie maak ik mijn probleem omtrent de douches duidelijk. Zij pakt het direct op, blijkt over de ligplaatsen te gaan en zoekt onmiddellijk een andere plaats voor ons, dichtbij het nieuwe gebouw. Dat is nog eens een service. 

Blij loop ik naar Wind & Water waar mijn kapitein nog aan het schrobben is. Ik vertel het verhaal en ook Jelle vindt het een goed idee. Morgen verkassen wij.

Na de lunch kopen wij een kaartje, zodat wij met de vaporetto naar de overkant kunnen. 

Als je op de pier in het wachthokje bent, gebouwd op een drijvende steiger, word je al bijna misselijk door het onrustige water. Ja hoor, bootje 4.2 komt eraan en wij stappen in. Zoeken een plek en gaan zitten. Direct met een hoop donder en geweld geeft de stuurman gas en scheurt weg. Natuurlijk is hij niet de enige op het water. De eerste reactie van Jelle is, ik heb de afgelopen weken nog niet zulke hoge golven gezien, het lijkt wel of wij met harde wind op zee zitten. Geen wonder, want die grote lange boten zwabberen van de ene naar de andere kant. Het is een waar schouwspel. 

Tien minuten later zijn wij bij de haven Sint Helena. Met veel geweld wordt de boot tegen de palen gelegd en de passagiers kunnen in- en uitstappen. 

Een paar haltes verder zijn wij bij de halte van het Sint Marcoplein. Wij stappen uit en natuurlijk nog -tig anderen. Wat een massatoerisme, je hoort alle talen door elkaar. Mensen lopen achter de vlaggetjes of parasolletjes aan, staan stil... kijken en gaan weer verder. 

Ik moet Jelle in de gaten houden, want die loopt met zijn fototoestel te zoeken naar mooie opnames. Het is gewoon te druk, want met jou wil iedereen een mooie kiek maken. Wij stoppen hier en daar....

Wat een prachtige basiliek. 

Dan overal die gondels met en zonder muziek door de kanalen en onder de bruggetjes door. Wij hebben Roel beloofd, dat wij zeker in zo’n Venetiaanse gondel door de kanalen gaan varen. 

Nu willen wij een pas kopen, waar wij mee in- en uitchecken er wordt per rit €1,50 afgeboekt. Dit blijkt voor ons de meest voordelige pas te zijn. 

Wij zijn wij toe aan een pauze, drinken wat aan de Canal Grande mooie entourage, ja je betaalt het er wel allemaal bij. 

Met een prachtig uitzicht op de Rialtobrug. Deze brug is gebouwd in de 16e eeuw, over het smalste gedeelte van Canal Grande. Ons eerste plan was om terug te lopen naar de stop op het Sint Marcoplein, naar nu blijkt dat wij met deze nieuwe pas, direct naar het Lido kunnen. Ja die keus is niet moeilijk. Wij klimmen weer in de vaporetto varen door allerlei kanalen. Levert mooie plaatjes op. Een half uurtje later zijn wij in het Lido. 

Hier gaan wij boodschappen doen en vers fruit kopen. Dan een hapje eten. Wij zien een ijstent. 

Voor ons horen wij swingende muziek van de Tremendi Sol, vrij vertaald Te Gek en dat was het. Al likkend aan ons ijsje, bewegen wij mee op de ritme van de muziek. Dit is echt vakantie. Wij lopen terug naar het bootstation.

Een uurtje later gaan wij weer aan boord van de vaporetto, die ons naar het eiland Certosa brengt.

Nog even in de kuip een mailtje naar Kirsten sturen. De laatste ins en outs over de aankomst op het vliegveld en de vaporetto, die ze moet nemen.

Daarna te kooi.

2018-06-04

Venetië here we come

Vandaag rustig opstaan, lunchpakketjes maken, koffie zetten en in de thermoskan, off we go.......

Wij varen rustig de haven uit. Verbazen ons steeds weer over de vele soorten motorboten. Gisteren zagen wij hoe beheerst de mannen hun motorjachten in de soms smalle ligplaatsen weten te manoeuvreren, petje af. Wij passeren de kleine veerpont en komen in de havenmonding. Hier mogen zij wel eens gaan uitdiepen, op een bepaald moment hebben wij nog maar twintig centimeter water onder de kiel. Als wij op open water zijn, dan wordt er wat gas bij gegeven en zo varen wij ongeveer zeven knopen, zonder wind en onder een blauwe hemel.

Wat een verschil met gisteren, nu lijkt het net of wij de enigen zijn op het water. Oorzaak, geen weekend. De afstand naar Venetië is drieëntwintig mijl, drieënhalf uur varen ongeveer.

Wij laten de kust aan ons voorbij gaan. Veel hoge flatgebouwen op het vasteland.

Wij naderen Venetie, het is lastig om de kleur op de staken te zien. De Italianen nemen het met weergeven van de boeien, niet zo nauw. Maar mijn kapitein is wel wat gewend, hij raakt hierdoor niet van slag.

In de verte zien wij de basiliek al. De vaporetti en veerboten varen af en aan. 

Wij hebben bijna  2 knoop stroom mee.

Daarbij nog de kleine motorbootjes die over het water snorren. 

Wij passeren de jachthaven St.Helena van hieruit kun je te voet veel bekijken. Een ligplaats per nacht kostte voor onze boot €90,00. Dat vonden wij nogal duur, aangezien wij gasten krijgen en tussendoor naar huis vliegen, hebben wij een maandplaats nodig. Wij steken over naar het eilandje Certosa, hier ligt onze haven Vento di Venezia. Gelukkig was de maandplaats hier een stuk voordeliger. Wij moeten alleen wel met een bootje naar de overkant. Onze gasten kunnen vanaf het vliegveld direct in een vaporetto, die zorgt dat zij binnen een uur over het water bij ons in de haven zijn. 

Jelle belt met de haven, wij worden verwacht er komt direct een marinero in een rubberboot en brengt ons op de gereserveerde plaats. Deze keer niet met de spiegel naar de kade. Als wij klaar zijn met het aanleggen, lopen wij naar de receptie om de papieren af te geven. De dame is erg bereidwillig en legt ons alles uit. Er is een eenvoudig restaurant en dat sluit ‘s avonds om negen uur. 

Alleen daar hebben wij WiFi, dus helaas niet aan boord. De toiletten en douches zijn schoon, maar al wat ouder. Wij waren het natuurlijk tot op heden wel erg luxe gewend. Het is een ontzettende rustige haven, waar wij straks met een gerust hart de boot een weekje kunnen achterlaten. De haven grenst aan een soort van natuurreservaat, heel veel groen en mooi om te wandelen. Rondom natuurlijk water. Het is even wennen, na al de geciviliseerde havens die wij tot op heden hebben bezocht, maar alles ziet er verzorgd uit.

Terug aan boord zet ik thee en is het tijd voor een powernap. Vanmiddag heb ik zelf tzatziki gemaakt voor vanavond bij de kaasfondue. Rond half zeven begin ik met koken. Gisteren had ik al wat verzonnen, want ik wist niet wat mij vandaag te wachten stond. Nu blijkt, dat wij zelfs voor de boodschappen het eiland af moeten. Vraagt wat organisatie talent, maar dat hebben wij wel.

Vanavond heerlijk in de kuip gegeten. Uit de Gucina van Wind & Water kwam meloen met rauwe ham te voorschijn. Daarna de kaasfondue met spekjes, peer en de tzatziki, tot slot de voor ons altijd heerlijke yoghurt met vruchten, wijntje erbij wij smullen er van.

Na de afwas mail ophalen en koffietje op het terras. Terwijl wij naar het restaurant lopen belt Marjo. Gezellig even wat informatie delen, want zondag over een week zijn zij onze gasten. 

Oei, nu kun je merken dat wij onder de bomen zitten. Er zijn veel muggen, dus dat wordt smeren. Even doorgeven aan onze gasten, dat zij daar rekening mee houden.

Tegen kwart voor elf gaan wij te kooi.

2018-06-03

Cadeautje van de zee.....

Wij brengen alles in gereedheid voor vertrek. De bemanning van Lady Kathleen komt ons gedag zeggen. Jelle gaat afrekenen en brengt nog een getijde tabel mee, er is hier een soort van hoog- en laag water.

Ik neem nog een fotootje van het lage water langs de houten palen, hier lopen zelfs mensen op de zandbanken. 

Tegen half elf varen wij langzaam de haven uit. Het blijkt dat bij de uitgang een drempel is, hier hebben wij geen water meer onder de kiel, varen dus door de modder. Eenmaal buiten de haven krijgen wij ongeveer 60 cm. onder de kiel. Aan het eind van de palen wordt het telkens dieper. De maximale diepte voor de kust is ongeveer vijftien meter. 

Er is geen wind dus ijzeren Hein moet het werk doen. Vlak onder de kust zie je de kleine motorbootjes. Midden op zee zijn er een paar zeilboten. 

Terwijl wij een beetje aan het lezen en rondkijken zijn, roept Jelle ineens daar zwemmen twee dolfijnen. Ik probeer een foto te maken één vin steekt nog net boven water. De foto van Jelle lukt beter. Voor het laatst zagen wij in de Griekse wateren dolfijnen. Zij zwemmen een eindje met ons mee. Dit is het cadeautje van de zee.

Hoe dichter wij bij de haven komen, des te meer zeilboten er zijn. Veel liggen voor anker, sommigen proberen wat te zeilen.

Tegen half één varen wij de haven in. Wij zijn voorbereid op minimaal vijftig centimeter onder de kiel. Bij Porto Margaretha direct links, deze haven heet Marina 4. 

Bij de ingang een groot sterren hotel, daarna volgen de lage appartementen complexen elkaar op. 

In het begin van de haven bij ieder huisje een eigen ligplaats. Aan het eind begint de haven. Jelle roept de havenmeester op, krijgt geen gehoor. 

Ja, bijna twee uur dat is lunchtijd voor de Italianen. Wij varen door, aan het eind van de haven is een Italiaan aan zijn boot aan het werken. Ik vraag in het Engels of hij weet waar de havenmeester is of heeft hij misschien een telefoonnummer voor ons. Wacht, zegt hij ik bel wel even. Deze bereidwilligheid zijn wij sinds Kroatië niet meer gewend. Hij zegt u mag de boot aan de overkant neerleggen, de havenmeester komt over half uurtje. Prima, wij leggen Wind & Water tussen twee palen. Na een half uur komt een zeer vriendelijke havenmeester naar ons toe, vraagt om de papieren. Jelle loopt met hem mee en rekent direct op kantoor af. Even later komt de buurman met klein motorbootje aanvaren, Jelle helpt hem. Na een half uurtje hebben zij alles opgeruimd, komt de man en dochter naar ons toe en wensen ons nog een fijne avond. Buitengewoon, deze vriendelijkheid wij worden er helemaal vrolijk van.

Tegen zes uur wandelen wij de haven uit en willen iets meer zien dan alleen bootjes. Het blijkt dat dit een echt vakantieoord voor de Italianen is. Praktisch opgezet, twee straten met allemaal winkeltjes en restaurantjes die elkaar afwisselen. Paar bakkers, een slager, supermarkt en groentewinkel. Alles heel functioneel, veel parkeergelegenheid, erg belangrijk natuurlijk. 

Er komt een mannetje aan lopen, stopt bij de bar drinkt een wijntje en gaat weer verder.

Wij stoppen bij een gezellige pizzeria gaan lekker zitten en ik bestel een pizza, Jelle Calzone een wijntje erbij en wij zijn gesteld.

 

De pizzabakker maakt er een feestje van.

Wat een temperatuurtje. Wij nemen nog wat kleine boodschapjes mee en wandelen naar Wind & Water.

In de kuip nog een koffie en thee en daarna te kooi.

Morgen Venetie.

Buona Notte.

2018-06-02

Weekend in Italië 

Gisteravond kwamen er al wat auto’s de geasfalteerde steiger op rijden. Tassen vol spullen worden aan boord gesjouwd.                         Wij, Nederlanders, staan erom bekend dat wij alles van huis meenemen, maar de Italianen kunnen er ook wat van.                             Keurige kleding op hangertjes uit de auto, zo aan boord in de kledingkast, leuk omdat te aanschouwen.                                                     Op de steiger wordt er al druk gebabbeld en getelefoneerd. Ja, het is een temperamentvol volkje, dat merk je direct.

Vandaag is het de trouwdag van Ids Jan en Kirsten. Achttien jaar geleden stond de zon ook hoog aan de hemel, huis, tuin en kerk alles hadden wij met bloemen versierd. De dag werd afgesloten met een pracht feest in het Markiezenhof. Waar blijft de tijd......

Eerst koffie in de kuip, dan bespreken wij onze dag. 

Wij willen naar Isola della Schiusa, een klein eilandje dat door middel van een brug verbonden is met het centrum van Grado. 

Aan de buitenkant van het eiland liggen rondom motorbootjes. Het is een bijzonder gezicht. Hier zijn veel tweede huizen van vooral Oostenrijkers. Nooit geweten, dat er zoveel Oostenrijkse zeilliefhebbers zijn. Hier in de haven liggen meer Oostenrijkse dan Duitse jachten. 

In de verte ligt een lagune waar een basiliek en kerk op staan. Wij fietsen via het centrum en de havenkom terug naar onze haven aan zee. De temperatuur loopt weer aardig op, dus even lunchen en bijkomen in de kuip. Tegen een uur of drie lopen wij richting het strand. Je kunt merken dat het zaterdag is, veel gezinnen liggen in het zand of op een strandbed onder de gehuurde parasols. 

Een grappig gezicht al die kleurtjes en blote mensen.

Wij besluiten om ook twee bedjes en een parasol te huren. Opvallend is, dat er geen muziek of buitensporig veel lawaai op het strand is. 

De laatste keer dat wij op een bedje op het strand lagen, was vier jaar geleden. Onze lieve vrienden Marion en Willem waren veertien dagen in een resort in Parga. In die periode zworven wij daar met Wind & Water. Wij hebben een aantal dagen in dat kleine kommetje gelegen, zodat wij bij onze vrienden konden zijn. Dat waren gezellige dagen. Zo dwaalden mijn gedachten even terug naar die tijd.......... En nu liggen wij dus weer op zulke strandbedden met parasol, alleen wel tussen zeker enkele honderden Italianen. Dan ineens gaat Jelle’s telefoon. Mike wil even de diepte weten om de haven van Grado in te kunnen varen. Zij hebben de plannen gewijzigd en gaan niet naar Slovenië, varen vandaag een extra lang stuk om in Grado een paar dagen te liggen. Wat een verrassing. Eind van de middag douchen wij ons en maken wat klaar voor de borrel. Mike en Helene hebben vast na zo’n dag op het water zin in iets hartigs bij een biertje en een aperol. Gezellig, weer even bijkletsen. Begin van de avond gaan zij zich douchen en op tijd naar bed na zo’n vermoeide dag.

Ik maak spaghetti, salade erbij, vers fruit in de yoghurt en smullen maar.

Vanuit de lucht ziet de aanloop van de haven, het strand en het resort er zo uit.

Vanavond onze laatste avond in Grado, tot laat is het nog heerlijk in de kuip. Morgen St.Margarita een eenvoudige haven 20 mijl verder.

Het wordt weer laag water.

2018-06-01

Oei....wat kunnen die Italianen koken

Vandaag gaat er gewassen worden. Wij hebben besloten om hier nog een dagje extra te blijven. Het is een rustige haven. Daar komt bij, dat het bijna aan de zee ligt, dus hebben wij altijd een frisse zeebries. De temperatuur loopt namelijk overdag op naar de dertig graden.

Terwijl de ene was droogt en de andere draait, lopen wij naar de Spar in het centrum. Het is weer tijd om alles aan te vullen, hier is dat makkelijker dan straks in Venetië.  

Wij verlaten de haven, hier horen een restaurant en appartementen bij. Na een kwartier zijn wij bij de Spar en vullen zo onze voorraad weer aan. Op de terugweg nemen wij nog een ijsje.

Aangekomen bij Wind & Water is de ene was droog en de andere gaat aan de lijn. Wij lunchen en er volgt een powernap, daar waren wij aan toe. Door de warmte komt er niet veel uit onze handen.

Onze advocaat had gisteren verteld over het ontzettende goede restaurant La Dinette aan de haven met uitzicht op de zee. Vanavond willen wij dat proberen. Eind van de middag lopen wij naar de kop van de steiger en lopen het water in, dat wel ondiep is. Heerlijk, hier knappen wij van op. Op de steiger zijn douches, dus daarna lekker af spoelen. 

Tegen half acht lopen wij naar het restaurant. Zij hebben een grappige formule, 5-gangen menu €35,00. Deze keer gaan wij ervoor. 

Wij beginnen met een mooie tonijnsalade, puur met een bijzonder sausje erbij. Daarna twee grote garnalen in filodeeg. 

Dan een vissoep met alleen maar verse vis erin. 

Er volgt een pastaatje en ter afsluiting gefrituurde vis en groenten. De koks in Italië kunnen er iets van, het blijft een verfijnde keuken. Niet goedkoop, maar wij hebben het er voor over.

Achter Jelle gaat de zon onder.

Wat later geeft dit een mooi plaatje.

Nog even in de kuip een kopje koffie en thee. Daarna te kooi.

Buona notte.

2018-05-31

Traffic lanes

Vandaag doen wij het rustig aan. Het stadje Umag is niet spectaculair, dus vinden wij het goed om te vertrekken. De afstand naar Grado in Italië is 21 mijl. Jelle gaat afrekenen op het havenkantoor. Achtereenvolgens moet hij naar het douane kantoor om uit te klaren. Het blijkt dat de toeristenbelasting die wij vorig jaar betaald hebben één dag is verlopen. Regels zijn regels vooral bij de Kroaten. Dit betekent dat wij voor een week toeristenbelasting moeten betalen dit is €60,00, er is namelijk geen dag tarief. Er zit dus niets anders op......dan betalen, daarna moet je binnen een uur het land verlaten. Ook hier is men strikt in. Mijn kapitein komt knap sacherijnig aan boord, dit is Kroatië....... de trossen gaan los en off we go “bye bye Kroatië”.

Wij varen langs het douane-kantoor en geven gas. De zee ligt voor ons open. 

Op de plotter en de zeekaarten kun je zien dat er tussen de landen Italië en Slovenië een traffic-lane is, bedoeld voor beroeps scheepvaart.

In het Kanaal tussen Nederland, België en Engeland is ook een Traffic-lane. Hier wordt door de coastguard het Kanaal nauwlettend in de gaten gehouden. Je moet dit water namelijk loodrecht oversteken ivm het drukke scheepvaartverkeer,dat ten allen tijde voorrang op de pleziervaart heeft.

Ik sta op de uitkijk om beroeps scheepvaart te ontdekken, helaas niets te zien. 

Het is nu tijd om het landen vlaggetje te wisselen. De Italiaanse vlag wordt gehesen. Aan de andere kant wordt het ACI vlaggetje gestreken, deze heeft zijn dienst bewezen. 

Wij volgen onze koers. Een aantal mijlen voor Grado doet heel in de verte een beroepsvisser zijn best om de weinige vis die er waarschijnlijk is, te vangen. 

Bij het aanvaren van de haven Grado, moet je door een soort van kanaal, dat heel ondiep is. De beboeiing bestaat uit palen. Best spannend, want op een bepaald moment hebben wij nog maar 1.40 meter onder de kiel, deze is bij ons 2.00 meter. Wij kiezen direct voor de eerste haven, achter een dijk die uit keien bestaat.

Dit is dus Italië. Het is lunchtijd, geen havenmeester te bekennen. Wel een aardige Oostenrijker, die onze lijn aanpakt en zegt dat wij beter even vooraan kunnen wachten. Wij leggen aan een zeer korte steiger met een stalen hoek erin, oppassen dus....

Jelle loopt met de Oostenrijkse man, die zeer goed Engels spreekt richting havenkantoor. De man blijkt een advocaat te zijn, hij doet vanaf de boot zijn werk. Hij vertelt dat zij een huisje hier aan het zoeken waren en toen hebben besloten om een boot te kopen. Inmiddels is de havenmeester er en wij krijgen een mooi plekje toegewezen voor zeker twee nachten. Wat een heerlijke rustige haven. Alles opruimen, de zonnetent gaat er ook direct op, want het begint aardig warm te worden ondanks het zeewindje.

Jelle loopt richting strand en zwembad. Het blijkt, dat je aan het strand een bedje en parasol voor €8,00 kunt huren voor een halve dag. Dat lijkt ons wel wat voor morgen.

Grado heeft 8350 inwoners.

Tegen vijf uur pakken wij de fietsjes, want wij hebben euro’s nodig. De heren van het douane kantoor kregen onze laatste euro’s. Wij fietsen langs het strand met de vele hotels en appartementen richting het centrum. Nu merk je dat je in een heel ander land bent. In Kroatië heb je namelijk op iedere hoek van de straat een pinautomaat. In Italië is het echt zoeken naar een bankkantoor. Na wat vragen, vinden wij een automaat en pinnen euro’s. 

Jelle maakt nog een mooie foto van de Basiliek van Aquileia uit de 11e eeuw in het oude centrum. 

Het is een leuk stadje.

Ergens staat in een steegje een kinderauto geparkeerd.

Ik koop wat sla voor vanavond. Ja en dan komen wij bij een ijscotentje voor ons eerste echte Italiaanse ijsje. Nu proef je het verschil met ijs uit Kroatië.

Wij fietsen naar de haven en eten aan boord. Wij zitten nog tot laat in de kuip.