Hernieuwde kennismaking met Zacintosch

2016-09-02

Terwijl de kapitein en zijn maat bovendeks alles in orde maken, maak ik de kajuit vertrek klaar.

Tegen acht uur vertrekken wij.

De buurman heeft zijn motor al aangezet.

Jelle haalt langzaam de ankerketting op, ik sta achter het roer.

Ineens zit de ketting vast in de ketting van de buurman.

De buurman moet zijn ketting laten vieren, gevolg onze ketting weer vrij.

Bij het verder ophalen blijkt dat de ketting verward en gedraaid zit, dit is lastiger.

Ik vaar iets naar achteren, boegschroef wordt gebruikt en dan komt het geheime "wapen" van Jelle te pas. Lijntje uit, vast zetten en de "kluwen" ontrafelen. 

Gelukt...... probleem opgelost.

Wij hebben een bakstag windje.

Eerst grootzeil uit, fok erbij wij schommelen van de ene naar de andere kant. 

Na een uurtje hebben wij er genoeg van, zeilen worden ingehaald en de motor gaat aan. 

Tegen twee uur komen wij aan in de haven.

Jammer laatste plaatsje is voor een boot, die net iets eerder binnen was.

Wij worden naar de drukke stadskade gestuurd. Helaas alleen water en erg onrustig.

Hopelijk kunnen wij morgenochtend verhuizen naar de haven.

De havenmeesters kunnen zorgen voor een auto voor morgen, want dan gaan wij het eiland Zacintosch ontdekken.

Als er morgen voor ons vertrek een plaats vrij is aan de zijkade waar stroom en water is, hebben wij toestemming van de havenmeesters om daar te gaan liggen.

Als wij eenmaal vastliggen komt er een charterboot (50 foot) aan met aan boord 6 Fransen.

De kapitein goed gebruind, dik bovenlijf laat het stuurwiel niet los.

Helaas heeft hij geen kaas gegeten van het achteruit manoeuvreren van de boot.

Komt aanvaren, ketting wordt te langzaam gevierd zodat de kapitein de boot niet onder controle kan houden. 

Wij houden het zware schip net op tijd van onze boot af. 

De landing mislukt en marinero's adviseren uit te varen en het opnieuw te doen.

Hij vaart uit en waait door de wind over onze ankerketting, bingo....

Het is weer eens raak. Na veel gedoe afhouden en ketting vieren komt hij weer los.

Zoveel amateurisme zitten wij niet te wachten.

Eindelijk na een derde poging is er succes en krijgt hij een plaatsje iets verder bij ons vandaan.

Even later komt de Franse kapitein naar Jelle toe, hij maakt zijn verontschuldiging want hij was gewend om in Turkije te varen en daar waren de havenmeesters behulpzamer.

Zijn volgende vraag was waar zijn hier de goede restaurants.

Na deze scène besluiten wij de stad in te wandelen. 

Frans was hier 38 jaar geleden, hij kijkt rond en herkent echt niets.

Vanavond fêteert Frans ons op het zevenjarig jubileum. 

Hij heeft een tafeltje bij een zeer bijzonder restaurant besproken, wij laten ons verrassen.

Als wij om acht uur binnen komen, worden wij als gast ontvangen in een prachtige binnentuin.

Het restaurant heet Prosilio gelegen aan het grote plein op de hoek richting de zee.

Het is geen gewone Griekse keuken, dit blijkt uit de verfijnde kwaliteit van de gerechten.

Deze worden als een mooi schilderij op het bord gepresenteerd.

Na de maaltijd neem ik een cappuccino en de mannen een koffie americano met een glas metaxa, een soort van lokale cognac.

Bedankt Frans.

Wij wandelen terug naar Wind & Water.

Er is veel contact met het thuisfront om de ontwikkelingen van mijn moeder te volgen, deze zijn erg wisselend, jammer genoeg.