Vrijdag 30 juni 2017
Een meteorologische tsunami
Wij liggen weer op onze plek in de haven Milna.
Vandaag ga ik de overtrekken van de bank wassen.
Als volgende week Stefan komt, moet alles er spic en span uitzien.
Jelle geeft het teak een extra schrob beurt.
Ondertussen maken onze buren aanstalte om te vertrekken.
Het is een groot zeiljacht zeker 46 foot, aan boord een schipper, jonge knul rond de 25,
Engels dame met twee zoons en dochter. Gisteravond werden zij door een taxi opgehaald en gingen met zijn allen ergens buiten Milna eten op een oude boerderij.
Vanochtend werd besproken waar zij naar toe zouden varen.
Toen zij op punt stonden te vertrekken en wij ze een goede vaart toewenste, vroeg de dame, blijven jullie nog lang.
Jelle antwoordde wij hebben een jaarplaats hier.
Zij vond dat geweldig en zei er achteraan, ik zit morgen weer in het vliegtuig naar Singapore.
Haar kinderen studeerden vast in Engeland.
Zij waren druk in de weer met de iPhones.
Dit is het leuke van het zeilen iedere keer ontmoet je nieuwe mensen.
De rest van de dag besteden wij aan wat onderhoud.
Er komt een zeilmaker aan boord om te kijken naar een stiksel van de bimini, dat los is gegaan.
De hele rits moet opnieuw gestikt worden.
Het lastige is wel, dat deze man in Split zijn bedrijf heeft.
Hij zegt het is een kleine klus, klaar terwijl u wacht.
Wij moeten er echter wel voor naar Split.
Wij spreken af, dat wij maandag met de Ferry naar Split komen, hij haalt ons daar op en gaat het klusje klaren.
Wel een gedoe 's morgens half tien met de bus, half elf gaat de Ferry, zijn wij om half twaalf in Split.
Misschien gaan wij op de terugweg in Supetar langs bij Stefan, die daar in een hotel zit.
Wij eten aan boord.
De voorspelling voor vannacht en morgen is een zeer harde wind, wij halen de zonnetent er uit voorzorg maar af.
Na de maaltijd drinken wij koffie ergens aan de kade.
Als wij terugkomen, zien wij dat ineens het water over de kade loopt.
Wij moeten een stenen trap op om bij de poort te komen, houden net onze schoenen niet droog.
Het waait redelijk, wij zien dat het water in tien minuten 60 centimeter stijgt, daarna daalt het weer 20 centimeter, zo blijft het variëren in korte periodes.
Midden in de nacht word ik wakker van het gerammel van de loopplank. Ik ga kijken en roep Jelle.
Wij zien ineens dat het verschil één meter zestig is binnen tien minuten.
Zelfs de kades in het dorp stromen over.
Hier en daar zie je mensen lopen die van dit alles wakker zijn geworden.
Jelle blijft een tijdje in de kuip zitten.
Hij haalt de loopplank weg en viert de lijnen het deed denken aan een tsunami die zich steeds herhaalt.
Voor ons onverklaarbaar.
Op internet vinden bovenstaand artikel.
Morgen gaan wij de havenmeester Tonie vragen om uitleg hierover.
Nu maar weer te kooi.
