Van de Cycladen naar de Dodecanese.

2015-09-10

Wij worden wakker van het gerammel van ankerkettingen. Het is zes uur en er willen mensen vertrekken. Het gaat blijkbaar niet vanzelf, zij zijn zeker een half uur bezig geweest.

Inmiddels waren wij ook klaar wakker, dus er maar uit gegaan.

Het is buiten rustig, prima weer om verder te gaan.

Wij ontbijten en ik maak de lunchpakketjes klaar, Jelle gaat zich douchen.

Gisteren was ik bij de bakker voor worstenbroodjes zij waren helaas op. Morgenochtend om zeven uur zijn wij open en heb ik verse worstenbroodjes zei de winkeljuffrouw. Daarom ga ik nu naar de bakker, de broodjes zijn nog warm. Lekker voor bij de koffie, straks op het water.

Onze Duitse buurman uit Neurenberg vertrekt met zijn kleine motorboot ook naar Astipalaia.

Als wij klaar zijn haalt Jelle het anker op. Dat gaat prima, alleen het vreemde van de zaak is, dat ons anker op een heel andere plek boven water komt, dan waar wij hem erin hebben gegooid. Er moet dus iemand ons anker een eind hebben meegetrokken. Dit hebben wij alleen niet gemerkt.

Het is half negen en wij varen de haven uit. Wij gaan onder het eiland langs en daarna bijna in één rechte lijn oostwaarts.

Er zijn nog niet veel zeilschepen op het water. 

Tegen tien uur koffie met worstenbroodje, daarna fruit en de lunch.

Inmiddels zijn er wat meer schepen achter ons aan gekomen.

Wij passeren het laatste stuk van het eiland Amorgos en zien nu van de waterkant het klooster liggen. 

Dan zien wij in de verte de eilandengroep waar wij tussendoor moeten varen.

Het is tot op heden een zeer rustige tocht. 

            

De eilanden blijven opvallend droog en dor.

In de verte lijkt dit eiland wel een slak met een huisje op zijn rug.

Dan varen wij om het eiland Astipalaia en gaan een grote baai in. 

 

Het eerste wat wij zien is een groot schip van de Griekse Marine. Het schip ligt voor anker en er lopen mannen in uniform rond. 

Wij varen om een rots, waarop een grote ruïne staat en een heel wit dorpje is er om heen gebouwd. 

Dan komen wij in een haventje aan, waar men aan de kade kan aanleggen.

Het is inmiddels vier uur en hebben vijftig mijl gevaren, dus wel een finishbiertje verdiend.

Begin van de avond gaan wij het dorpje verkennen, want het ziet er bijzonder uit.

Wij vinden een restaurantje met wifi, dus kan het blog daar de lucht in.