Donderdag 18 mei 2017

Vol verwachting.......

Vanochtend dek ik de tafel voor ons drietjes.

Jelle gaat douchen en Frans komt uit de kooi.

Voor het ontbijt maak ik drie lunchpakketjes klaar.

Frans draait gewoon mee in het brood en het beleg.

De watertank wordt afgevuld. De zeilhuik opgeruimd, wij zijn klaar voor vertrek.

De oversteek is ongeveer 16 mijl.

Wij kijken om en verlaten het eiland Corfu. Het blijft een mooi groen eiland.

Als herinnering aan Griekenland heb ik gisteren van Jelle een zilveren ketting en armband gekregen met het motief van de Griekse sleutel. 

Ik ben er blij, strak en simpel daar houd ik van.

Het eerste uur kruisen wij op naar het noorden langs de kust van Corfu.

Daarna moeten wij pal tegen de wind in, de zeilen gaan eraf en de motor aan.

Voor vertrek heeft Jelle de Albanese gastenvlag gehesen. 

Onderweg komt de douane vlag erbij.

Voor ons een nieuwe kust die wij naderen, altijd spannend.

Jelle roept op kanaal elf de havenmeester van Sarande op.

Jellja luistert blijkbaar mee. Zij vraagt ons naar de kade te komen en neemt de lijnen aan.

Wel moet het anker uit. Vanavond om half acht mogen wij de havenkom in.

Er is net een cruiseschip voor anker gegaan. De passagiers worden met kleinere boten naar de wal gebracht en moeten in de havenkom aan- en afmeren. 

Jellja neemt de paspoorten in en maakt een passagierslijst. Jellja regelt de andere zaken, zoals een bezoek aan Butrint, Bleu Eye springs en het kasteel Lëkurës.

Morgenochtend tegen tien uur staat er een taxi klaar.

Om half acht vanavond mogen wij afmeren in de havenkom. Daar is ook elektrisch en water.

Nadat wij drie keer geprobeerd hebben te ankeren lukt het eindelijk de vierde keer.

Wat een ellende, het is zeegras en het anker blijft krabben. 

Maar eind goed al goed.

Nu kunnen wij het stadje in. Het ziet er allemaal zeer geciviliseerd uit. 

Prachtige boulevard, mooie hotels en terrassen. Hier en daar zit een vrouw op de grond te bedelen.

Ineens zie ik een auto met daarop een Duits opschrift van kaas, het bijzondere is echter dat dit vrachtautootje een Albanees kenteken heeft. 

Helaas stond de eigenaar er niet bij en konden wij het hem niet vragen.

Bij de Vodafonewinkel gaan wij naar binnen om een kaartje in de hotspot te kopen.

Alles geregistreerd, maar aan het eind, na zeker een uur zoeken, gaf zowel de dame als Jelle het op.

Wij lopen terug naar de boot en nemen een aperitief met iets hartigs erbij.

Tegen half acht, wandelen wij richting boulevard en gaan eten bij restaurant Adrian met een traditionele Albanese keuken. Dit op advies van Jellja.

Heerlijk wij zijn er helemaal aan toe. De mannen gaan voor de vissoep, ik een kleine salade daarna gebakken verse mosselen voor ons drietjes, wijntje erbij, top. Zij hebben goede WiFi. 

Een ijsje voor toe op de boulevard. 

Terug aan boord activeert Jelle eerst de WiFi. Daarna gaat hijop de bank liggen, ik ga direct te kooi. Even later zoekt Frans ook zijn kooi op.

Natën e mirë. 

Welterusten betekent dat, moeilijke taal Albanees.