Zaterdag 20 mei 2017

Het is de tegenwind, die de vlieger doet stijgen.

Zes uur, de wekker gaat en onmiddellijk zijn wij uit ons bed.

Nadat Jelle en Frans aangekleed zijn, gaan zij bovendeks aan het werk.

De agent en de douane man staan samen op de kade om ons de officiële papieren te overhandigen. 

Ja, zo gaat dat blijkbaar hier in Albanië.

De agent overhandigt ons nog een fles rode Albanese wijn als dank.

Wij zijn erg enthousiast over hun organisatie en kan ze echt aanbevelen voor de zeilers die Sarande willen aandoen. Je kunt ze mailen en reageren snel op alles. 

Hun mailadres is info@sarandasummertours.com.

Onderdeks maak ik het ontbijt klaar en natuurlijk de lunchpakketjes.

Tegen kwart voor zeven varen wij de haven uit. 

Met een tochtje van zestig mijl, dat is ongeveer 110 kilometer, voor de boeg.

Het is nog rustig de wind komt een beetje van achteren. Jelle rolt de fok uit voor wat ondersteuning van de motor. Zo varen wij ongeveer 6,8 knopen, dat is 12,5 kilometer, per uur.

Het lijkt of wij de enigen op het water zijn, met deze vissersboot.

In het begin is het wennen aan de golven die duidelijk aanwezig zijn en de boot een beetje heen en weer doet slingeren. Na de koffie beginnen wij aan het ritme te wennen.

De wind varieert van 6 tot 16 knopen. Wij maken goede voortgang. Na twaalf uur trekt de wind aan en zo gaat ons gemiddelde omhoog.

Ineens zien wij een groep dolfijnen rond onze boot spelen. 

Jelle blijft aan het roer staan want op de stuurautomaat schommelt de boot teveel. Frans en ik schieten direct leuke plaatjes van de dolfijnen. Het leidt af en ondertussen gaat alles door.

Tegen half twee moeten de "kaap" ronden om zo een grote baai in te varen.

De wind neemt toe tot 32 knopen, onze hoogste snelheid op een moment is 9,3 knopen. 

De golven worden hoger, het buiswater spat over het dek. 

Wij hadden gehoopt, dat het hier wat rustiger zou worden. Ook hebben wij last van onberekenbare valwinden. 

Nee, dan vind ik zeilen geen pretje dan wordt het afzien. 

Na een paar mijl verderop komt de haven in zicht. 

Wij overwegen eerst voor anker te gaan voor de haven en later op de middag als de wind is gaan liggen, aan te leggen

Jelle roept via de marifoon op twee kanalen de autoriteiten op. 

Balen, geen contact. 

Er staat in de pilot nog een telefoonnummer vermeld. 

Wij draaien het nummer, nog niet aangemeld, krijgen wij te horen.

Het is de eerste en enige particuliere jachthaven aan de Albanese kust. Geen reclame.

Wat nu, wij komen dichterbij de haven en de wind neemt wat af. Ik ga op de voorpunt staan zwaaien. En, ja hoor op de kade zwaait iemand in een rode polo terug. 

De aanloop naar de strekdam is erg ondiep, één meter onder de kiel.

Frans geeft constant de diepte door, ik sta op de voorpunt om de marinero in de gaten te houden. Jelle aan het roer.

Ons kapiteintje heeft alles onder controle en vaart koelbloedig richting steiger.

Dan begint het teamwork. 

Ik neem de ankerlijn aan, Frans staat bij de stootwillen en houdt af waar nodig, Jelle gooit de lijn naar de havenmeester.

Wij hebben een mooi plekje aan de buitenkant van de steiger.

De paspoorten en verzekeringspapieren worden ingenomen, zodat alles genoteerd kan worden.

Een half uurtje later komt er een grote catamaran binnen met vier mensen aan boord.

De wind steekt weer op en de schipper probeert toch zeker zes keer aan te leggen.

De bemanning weet amper wat zij moeten doen.

De havenmeester lacht een beetje minachtend, de douaneambtenaar staat er keurig bij met telefoontje in de hand en een assistent havenmeester probeert van een andere boot de ankerlijn toe te gooien. 

Allemaal mensen dus die niet kunnen zeilen en niet weten hoe lastig aanleggen kan zijn. 

Inderdaad; de beste stuurlui staan aan wal. 

Inmiddels is er aardig wat publiek komen kijken. 

"Haventheater" noemde een zeiler dat vorig jaar. 

Nadat wij eerst Wind & Water ontdaan hebben van het zoute water, is er tijd voor een finishbiertje in het zonnetje.

Jelle gaat op de bank liggen, want bijna tien uur zelf sturen is geen kleinigheid.

Tegen half acht gaan wij op zoek naar een restaurant. 

Buiten de haven aan de grote weg vinden wij een mooi voor Albanese begrippen visrestaurant. 

Het ziet er van binnen gezellig uit.

Wij volgen het advies van de ober en beginnen met een uitgebreide visvariety en laten het ons heerlijk smaken. 

Lekker wit wijntje van de streek erbij, prima.

Aan het eind rekenen wij negenendertig euro af.

Aan boord nemen wij koffie en besluiten om morgenochtend niet te vertrekken.

Alle windwindows worden gekeken en wij besluiten om morgenavond rond elf uur te vertrekken.

Het voordeel is, dat wij dan zeker zijn van rustig weer.

Twee uur op, twee uur af, moet te doen zijn met ons drietjes.

Voordeel is dat wij dan in de middag aankomen in Bar, Montenegro.

Inmiddels stuurt Annemiek een foto van Michiel. 

Er zijn drie dagen internationale optimisten wedstrijden in Kiel. 

Tien jongeren zijn tien geselecteerd, waaronder Michiel. 

Links op de grond zit hij.

Zij mogen namens Nederland hieraan deelnemen. 

Opa en oma zijn er natuurlijk trots op.

Aan het eind van de avond zoeken wij onze kooi op, gaan rustig slapen.