LMaandag 22 mei 2017

Wij kiezen het ruime sop

Als zondagavond de afwas klaar is, drinken wij nog een kop koffie.

Alles wordt in gereedheid gebracht om een nacht op zee door te brengen.

Wij hebben onze zeilpakken, pulli's, mutsen en handschoenen voor de dag gehaald.

In de nacht hebben wij ook alledrie onze zwemvesten aan.

Dit doet mij denken aan de tochten die wij met onze kinderen maakten, richting Guernsey, Jersey en St.Malo. 

Er kwam alleen wel extra rekening werk bij, in verband met hoog en laag water.

Later deden wij deze tochten samen. 

Vertrokken vanuit Vlissingen op donderdagochtend, voeren ook de nacht door om 30 uur later in Cherbourg op vrijdagmiddag aan te komen. Soms deden wij er ook nog L'Aberwrach bij aan. 

Drieënhalve week later, lagen wij dan weer in Scharendijke.

Dan is het varen op de Middellandse Zee wel anders.

Maar in het voorjaar kan het zelfs op de Middellandse Zee koud zijn.

Waarschijnlijk is het een graad of dertien.

De hele dag heeft het geregend, wij zijn er wel klaar mee...

Het beste van de ligplaats was de WiFi, stellen wij gedrieën vast.

Tegen kwart voor tien varen wij de haven uit. 

Inmiddels is het droog, maar door de bewolking wel pikdonker.

Frans staat op de voorpunt om de betonnen wal, voor zover mogelijk, in de gaten te houden.

Ik geef de diepte door en Jelle manoeuvreert keurig de haven uit. 

Dit is geen sinecure.

De baai is totaal niet verlicht. 

De kapitein heeft op de plotter de route aangegeven, deze is direct aangesloten op de stuurautomaat. 

Het waait ongeveer dertien knopen.

Maar vlak voordat wij de zee opgaan, krijgen wij toch weer last van die valwinden.

Ineens waait het 23 knopen.  Wat gaat deze tocht worden......

Wij zitten nog steeds met zijn drietjes in de kuip. 

De elementen van het weer blijven onvoorspelbaar.

Wij gaan onder het eiland door en dan is het één rechte streep naar Bar in Montenegro. 

De afstand is ongeveer 120 mijl, met een gemiddelde van 6 mijl is het 20 uur varen.

Boven ons een hemel vol met sterren, veel meer dan in Nederland. 

Wij zien onder anderen de grote beer. 

Gelukkig neemt de wind wat af. 

Jelle en ik hebben de eerste wacht van 23.00 - 01.00 uur. 

Frans gaat twee uur naar bed.

Wij zoeken naar de maan, maar het is eerste kwartier, dus het zal een dunne maan zijn. 

Om één uur word ik afgelost door Frans.

Inmiddels is de wind bijna verdwenen en zouden wij hem pal tegen hebben. 

Dit zijn de beroemde noordelijke winden in het voorjaar en de zomer, langs de Dalmatische kust.

De adrenaline zorgt ervoor dat ik niet echt slaap, maar ik rust in elk geval uit.

Om drie uur los ik Jelle af, hij mag nu eindelijk gaan slapen, dat lukt hem goed.

Frans gaat om vijf uur weer te kooi.

Ik verheug mij op de opkomst van de zon rond half zes.

Het blijft een wonder, ondanks wat bewolking kun je toch duidelijk de zon zien opkomen.

Jelle zit, in elkaar gedoken in de kuip, zijn tijd uit.

Als ik om negen uur opsta, schijnt de zon volop in de kuip.

Dit is een cadeautje, onmiddellijk gaan de zwemvesten en zeilkleding uit.

Jelle en Frans zitten er alweer 's zomers bij.

Dan is Jelle aan de beurt om te gaan liggen. 

Hij is er helemaal aan toe.

Frans en ik drinken nog wat en nemen fruit. 

Wij geven Jelle een uurtje extra, dat heeft hij verdiend.

Tegen twaalf uur ga ik de kajuit weer op orde brengen.

Daarna ga ik toch nog een uurtje op de bank liggen.

Wij naderen Bar in Montenegro.

De gastenvlag en de douanevlag gaan weer in het want.

Tegen half drie leggen wij aan bij het douanekantoor.  

Hier staat  bovenstaand bord.

Wij willen inklaren.

Dit blijkt simpeler gezegd, dan gedaan. 

Als je namelijk niet officieel hebt ingeklaard, ben je strafbaar.

Jelle is inmiddels al een uur onderweg, loopt van het ene naar het andere kantoor. 

Maar dan is hij eindelijk terug en vertelt over de bureaucratische toestanden hier.

Het blijkt dat het gisteren een feestdag was, namelijk de viering van de elfde onafhankelijkheidsdag. 

De overheidsdiensten zijn daarom twee dagen extra vrij. 

De douane en de officiële havenmeester werken dus twee dagen niet. 

Dit betekent niet aan een steiger liggen, want je komt er wel uit maar nooit meer in. 

Jelle besluit aan de hoge kade te gaan liggen dichtbij de stad.

Eerst wordt de dieseltank gevuld, want wij hebben wel 17 uur gemotorsaild.

Er gaat 78 liter in de tank, volgens Jelle voordelig gevaren.

Terwijl wij aan het tanken zijn, vraagt Jelle aan de pomphouder of hij niet in de haven kan liggen. Ja hoor, zegt de man ik bel wel even voor je. 

Twee minuten later komt hij terug en zegt, op steiger zeven daar wacht iemand je op. 

Inderdaad daar staat de havenmeester blijkt de haven(steigers) verdeeld te zijn aan 4 "eigenaren".

Begint het ritueel weer van voren, paspoorten inleveren, noteren en betalen voor één nacht.

Dit zijn weer Italiaanse prijzen, €60,00 inclusief water en elektrisch.

Inmiddels is het zes uur en zijn wij toe aan het finishbiertje.

Even bijkomen. Wij spreken af om op de boulevard wat te eten en op tijd te kooi te gaan.

Er staan mooie oude palmbomen en het ziet er zeer verzorgd uit.

Hier en daar een standbeeld in het park.

Wij komen langs een kraampje waar ik een magneetje van Bar kan kopen.

Iets verderop zien wij een pizzeria met een mooi terras hier gaan wij eten.

Alledrie zoeken wij een andere pizza uit, glaasje lekkere wijn uit Montenegro erbij, heerlijk.

Tegen half negen wandelen wij via een pinautomaat naar de boot. 

De geldeenheid is euro hier, dus dat is handig.

Als wij om negen uur aan boord zijn gaan wij direct te kooi.

Laku noc! Goede nacht, op zijn Montenegro's.