De Kroaten bye-bye
Het is bijna windstil, wij gaan weer verder en laten Rovinj achter ons.
Afgelopen nacht heeft Jelle de boot verder van de kade gelegd, aangezien met een klein beetje wind de golfjes tegen de kade ketsten en vervolgens de boot weer extra schommelde. Kortom erg onrustig. Door de boot dichter naar de boei te trekken ligt Wind & Water een stuk rustiger. Weer een nieuw leermoment tijdens onze laatste reis.
Wij naderen Umag dit is de laatste haven in Kroatië waar je in- en uit kunt klaren.
Eerst de dieseltank vullen, door gebrek aan wind moet er gemotord worden om ergens te komen.
Opvallend is dat de ingang van de haven voor een gedeelte door een boeien lijn geblokkeerd is. Wij varen de ACI haven in. Hier is plaatst voor 500 jachten. In de haven is een kantoor waar men in de zomer maanden in en uit kan klaren. Meer dan de helft van de vaste ligplaatshouders zijn Duitsers, Oostenrijkers of Italianen. Aan de buitenkant van de haven is een soort zwembad in zee, dat grenst aan een hotel, dat er vervallen uitziet.
Het stadje Umag ligt precies aan de andere kant van de baai. Het heeft 7000 inwoners, maar een echt vakantieoord met veel tweede huizen, dat is duidelijk.
Wij krijgen een plaats aan de binnenkant van de breakwater, omdat wij maar één nacht blijven en daarna het land willen verlaten. Ver van de toilet-,douche gebouwen en de receptie.
Als wij alles opgeruimd hebben is het twee uur. Even een powernap en daarna pakken wij onze fietsjes.
Wij rijden langs de baai richting het stadje. Het is nog rustig. Op het marktplein staat een kerkje Jelle maakt er een foto van en ik loop even naar binnen.
Wij fietsen verder langs de waterkant en stoppen bij een van de vele terrassen.
Jelle gaat voor een pintje en ik voor een aperol. Aan het tafeltje naast ons zit ook een Nederlands echtpaar, zij zijn hier met de camper. Zij rijden langs de kust met als doel Zadar. Na een klein uurtje fietsen wij verder en passeren een soort van winkelcentrum met een Konsum. Ik wil nog wat fruit voor morgen kopen. Er is keus genoeg en dan valt mijn oog ineens op Waasa knackerbrood, hier ben ik al weken naar op zoek. Ik neem direct twee pakken mee, daar kom ik mijn tijd aan boord wel mee door.
Even later scoor ik nog een magneetje, kortom mijn dag is goed. Wij fietsen terug naar de haven en besluiten om vanavond als afscheid van Kroatië te gaan eten in het restaurant. Dit ziet er gezellig uit. Wat ons opvalt is, dat er overal Duits wordt gesproken. Het blijkt dat Duitse bootbezitters ook vaak honden aan boord hebben. De Kroaten zelf, zijn in dit gedeelte van het land een stuk vriendelijker dan in het zuiden.
Aan het eind van de middag een telefoontje van Timo. Altijd gezellig, binnen het gezin draait alles om het zeilen. Zelf was hij afgelopen zondag in Monaco bij de autoraces uitgenodigd door een klant. Niet echt zijn hobby, maar soms moet iets in het belang van de business.
Wij zoeken een tafeltje op het overdekte terras, gezellig. Grappig, zoals de servetten hier als bootjes op zijn gevouwen, dit hebben wij nog nooit ergens eerder gezien. Jelle kiest voor de vissoep en ik een viscapaccio, hier glaasje witte wijn bij. Daarna ga ik voor een kalfskotelet en Jelle voor eendeborst, daar hoort een glaasje rode wijn bij. De ober is erg vriendelijk en probeert het ons naar de zin te maken.
Dit lukt goed. Alle tafeltjes zijn bijna bezet, dat is een goed teken.
Aan boord drinken wij een kop koffie in de kuip, het is een heerlijke zomeravond.
Kirsten belt nog even om te vragen of wij op schema liggen, in verband met haar komst van volgende week. Ja, zij en wij hebben er zin in, dat is duidelijk.
Morgen verlaten wij Kroatië en steken over naar Grado in Italië.
