Donderdag 25 augustus 2011
Sesimbra - Troia - Setubal - Sines.

Wij starten wat langzamer deze dag.

Het plan was om in “een” van de mooiste baaien van Portugal voor anker te gaan en daar te overnachten. De dag begon wat bewolkt.

Nadat wij een eindje gevaren hadden ging het anker uit. Wij hebben de afgelopen vakantie al wel mooiere baaien gezien, maar dat was niet in Portugal.

Vanaf het voordek keken wij uit op prachtige villa’s, die tegen de rotswanden waren gebouwd.

Na een tijdje komt er giga catamaran voorbij, op de zijkant van de boot staat “dolphin watching”. Wij zijn bang dat de mensen aan boord weinig dolfijnen zullen hebben gezien.

Na de lunch besluiten wij om naar het 5 mijl verderop gelegen schiereiland Troia te gaan. Vanaf zee kijken wij tegen drie torenflats aan. Even later arriveren we in de zeer moderne jachthaven van het schiereiland. Aan het eind van de boulevard staat een luxe hotel, er naast een groot Casino.

Jelle gaat naar de havenmeester om een box te bespreken voor Wind & Water.

Bij terugkomst vertelt hij, dat hij voor een nacht heeft besproken en dat hij € 60,00 heeft betaald, dit is tot op heden de duurste haven en het ergste, er is geen wifi……………………

Hoe gaan Marjo en Hermien zich nu vermaken. Die vraag is snel beantwoord.

Als wij aangelegd hebben en het inmiddels heerlijk zonnig is, besluiten wij met zijn allen naar het strand te wandelen. Het eiland is lang en smal met vijftien kilometer spierwit zandstrand.

Aan boord hadden wij onze badpakken al aan gedaan, want we zijn vast besloten te gaan zwemmen.

Roel en Jelle vinden een strandtent om ons, onder het genot van een biertje, al pratend te kunnen observeren. Het water is koud maar heel helder.

Na een kwartiertje zwemmen, gaan we douchen, drinken wat bij onze mannen en wandelen via een prachtig natuurgebied naar de boot.

Deze keer besluiten we om aan boord te eten.

De afwas doen Roel en Jelle, Marjo en Hermien zijn vrij. Wij gaan op zoek naar een locatie waar wij gratis wifi ontvangst hebben. Voor het grote hotel halen wij de mails binnen en hebben Internet.

Blij en gelukkig vervolgen wij onze wandeling. Staan voor het Casino, besluiten binnen te kijken, alles is feeëriek verlicht, we lopen wat rond en besluiten dat wij ons geld hier niet gaan vergokken.

Wij wandelen terug naar de boot en vertellen ons “avontuur”.

Vrijdag, de zon schijnt vanaf het moment dat wij wakker worden.

Aan het eind van de ochtend gooien wij de trossen los om naar Setubal te varen, van waaruit Marjo en Roel vertrekken naar het vliegveld in Lissabon.
Setubal heeft 100.000 inwoners en is de derde haven van Portugal. Wij hebben geluk, er is nog een plaatsje vrij aan de kop van de steiger. Dit betekent, dat wij vanaf ons drijvende terras de veerboten en vrachtschepen af en aan kunnen zien varen. Wij vinden het een prachtige plek voor de helft van de prijs van de laatste haven.

De laatste avond gaan wij “pot” verteren. Vanaf de haven lopen wij naar het centrum, met allemaal kleine straatjes die op een plein uitkomen. Diverse gevels van huizen en gebouwen zijn “beplakt” met Portugese tegeltjes. Inmiddels zijn onze kelen droog geworden en gaan we wat drinken op een van de vele terrassen. Vervolgens gaan wij op zoek naar een restaurant. Wij vinden een echt Portugees restaurant en vragen aan de ober wat hij ons zou aan bevelen. Tarbot is zijn advies, het lijkt ons heerlijk, dus die keus is snel gemaakt. Daarna nog een Portugees toetje het wordt iets dat op heel luchtige cake lijkt met een verfijnd smaakje er aan. Het was heerlijk allemaal.

Wij lopen naar de boot, zitten in de kuip nog even na te genieten van al de bedrijvigheden die een haven biedt.

Zaterdag beginnen wij met een uitgebreid ontbijt, want voor Marjo en Roel is dit het laatste ontbijt aan boord van Wind & Water. De zon schijnt volop het gaat weer een prachtige dag worden.

Na de koffie komt de taxi aanrijden om onze vrienden naar het vliegveld te brengen.

Marjo en Roel wij hebben samen met jullie een fantastische week gehad; hebben elkaar zeker beter leren kennen, hetgeen betekent dat onze vriendschap waardevoller is geworden.

Dank voor jullie gezelligheid.

Wij zwaaien ze uit en lopen terug naar de boot en laat de wasmachine het werk doen, terwijl wij voldaan terugkijken op de afgelopen week. Het was voor mij de eerste keer dat wij een week met vieren aan boord waren, ik heb ontdekt dat dit prima gaat.

’s Middags lopen we de stad in om nog wat laatste boodschapjes te doen voor de tocht van morgen naar Sines ongeveer 40 mijl. Wij willen op tijd vertrekken en gaan dus vroeg te kooi.

Zondag staan we om 7.15 uur op. Het is stil aan boord. De afgelopen week was de eerste al op weg naar de douche, waarna de anderen volgden. Deze keer weer samen aan het ontbijt. Anderhalf uur later varen wij weg van Setubal, om weer een voor ons nieuwe haven te ontdekken.

Het is nog vroeg, dus bijna geen wind en we beginnen op de motor.

Het lijkt of de Oceaan alleen van ons is, er is geen zeilboot te bekennen hier en daar een vrachtschip dat voor anker ligt.

Terwijl wij ons net afvragen, waar die dolfijnen toch zouden zijn, springen er een paar aan de zijkant van de boot en dan weer voor de boeg.

Zo vergezellen ze ons een kwartiertje, hetgeen een leuke afwisseling is midden op de Oceaan. Daarna kan de motor uit en gaan we de laatste twee uur nog zeilen, heerlijk rustig met een muziekje aan. Wij komen tegen 14.30 uur aan en hebben 36 mijl gevaren, doordat we wat stroom mee hadden werd de tocht iets korter.

In Sines blijven wij een dagje liggen en wachten een goed moment af om Cabo Sao Vincente te ronden. Ik vind zo’n kaap passeren altijd erg spannend.