Maandag
18 september 2017
Diamond beach.
Wij zijn net klaar met het ontbijt en horen de vuilniswagen.
Als je wat langer op een bepaalde plek bent, om welke reden dan ook, vallen soms bijzondere dingen van een land op.
Deze keer het vuilnis ophalen.
Jelle loopt met het fototoestel van boord en wil jullie deze lokale werkwijze niet onthouden.
Op de kade staan vier (afhankelijk van het afval) keurige roestvrijstalen bovengrondse bakken op een soort van beweegbaar plateau.
Aan de vuilniswagen zit een snoer met perslucht aansluiting, dit gaat in het plateau dat dan omhoog komt.
Hieronder komen vier grote vuilniscontainers te voorschijn, die zo geleegd worden in de vrachtwagen.
Binnen een kwartiertje is het klusje geklaard.
Heel hygiënisch en alles gaat bijna automatisch.
Misschien een idee voor een efficiëntere werkwijze bij gemeentewerken.
Dan is het tijd voor vertrek.
Wij nemen afscheid van onze Duitse buren, zij hebben er weer in.
Zij gaan naar het eiland Hvar, de haven Vrboska.
Twee weken geleden waren wij hier ook.
Daarna gooien wij de trossen los.
De Duitse buren maken een paar foto's van ons in de baai.
Het zonnetje schijnt. Wij varen 8 mijl rond het eiland en gaan in de wat zuidelijke baai Rukavac liggen, beschut voor de voorspelde noorden wind.
Onderweg zien wij prachtige luchten met schapewolkjes, die voorspellen vaak weersverandering.
Wij passeren de vuurtoren.
De tweede baai, is de Rukavac baai. Het heeft twee restaurants en zomerhuisjes maar het blijkt dat er ook veel nieuwbouw wordt gepleegd.
Wind & Water leggen wij aan een boeitje. Half uurtje later komen er twee jongens in een motorboot. Zij vertellen dat wij niet voor de boei hoeven te betalen, maar dan wel in de strandtent moeten eten. Dat is voor ons geen enkel punt, prima deal.
Vanuit de kuip hebben wij uitzicht op het strand.
Heerlijke ligstoelen, azuurblauw water en kiezeltjes strand.
Dit wordt de Diamond beach genoemd.
Jelle gooit het bijbootje in het water en gaat op verkenning uit.
Even later komt hij enthousiast terug en we doen onze badpakken aan, handdoeken mee op naar het strand. Wij huren twee strandbedden en genieten.
Er moeten natuurlijk wel wat foto's gemaakt worden.
Tegen half vijf lopen wij een rondje, daarna een aperitief aan boord.
Kirsten belt en doet verslag van het thuisfront, altijd gezellig.
Tegen zes uur stappen wij in het bijbootje richting strandtent.
Het bootje trekken wij op het strand naast een andere boot.
Wij klauteren omhoog en ga aan een houten tafel onder het afdak zitten.
De menukaart is niet erg uitgebreid. Wij houden het simpel gefrituurde inktvis ringetjes met frites, saus en gegrilde groenten. Wijntje erbij en smikkelen maar...
Ondertussen komen de bemanningen van de andere drie boten die aan een boei liggen binnen.
Wij vertrekken als eersten. Wij willen het bootje nog op het dek hijsen, omdat wij morgenochtend op tijd willen vertrekken.
Terwijl wij het terras aflopen zegt Jelle tegen een echtpaar goedenavond.
De man reageert direct, zegt dan bent u vast de eigenaar van het schip met die grote Nederlandse vlag, die achter ons ligt.
Dit beamen wij.
Wij maken een praatje en vragen of ze al lang op pad zijn.
Zij vertellen dat de twee week voor hun net is begonnen.
Het is de eerst keer, dat zij een boot (32 foot) hebben gehuurd en voor haar de tweede keer dat zij in haar leven zeilt. Hij heeft ooit op het IJsselmeer gevaren en komt uit een schippersfamilie.
Dan hebben jullie minder mooi weer en veel wind gehad, zeggen wij.
Dat klopt, maar zegt de schipper wij zeilen iedere dag en ankeren in baaitjes.
Wij hebben bakken water over gehad, maar het scheepje zeilt fijn.
Motoren doen wij niet, want het is tenslotte een zeilboot, tenzij er helemaal geen wind is.
Ik vraag aan haar, een veertiger, vind je het wel leuk, ja hoor best spannend allemaal.
Nog een fijne week wensen wij ze en lopen verder.
Wij kijken elkaar aan, wat dapper dat je zo je vakantie doorbrengt, niet relax de bui afwachten, gewoon doorgaan met die banaan.
En zij genoten.....ik ben wel benieuwd of ze volgend jaar weer gaan zeilen.
Wij klauteren in het bijbootje en motoren naar Wind & Water.
Inmiddels is het pikdonker en besluiten morgenochtend de bijboot op het voordek te leggen.
Het is half negen, ik zet een kop cappuccino.
Jelle pakt zijn iPad en ik lees verder in mijn boek "Een klein leven" van Hanya Yanagihara prachtig boek, over de kracht van vriendschap.
Wij gaan op tijd naar bed, want morgen willen wij vroeg vertrekken in verband met de slechte weersvoorspellingen.
