2016-05-22

Wat leven de Grieken toch makkelijk.......

Zondagochtend om half vijf gaat de wekker, oef..nog wel erg vroeg maar draai me niet meer om, want om half zes komt Tineke ons ophalen.

Gisteren aan het eind van de middag toch nog even de stad in, om de sfeer te proeven van het Jazzweekend. Op alle pleintjes en vanuit veel cafeetjes komt de dixieland muziek je tegemoet. 

Heerlijk, luisteren naar de live music, wijntje erbij, hapje eten met vrienden, wat is het leven toch goed. 

Wij komen veel bekenden tegen, bijna iedereen is verbaasd, dat wij nog niet vertrokken zijn. 

Tegen tien uur zijn wij thuis. 

Wij leggen de laatste spullen klaar, lezen de krant en zorgen dat wij tegen elven in bed liggen. 

Ik draai me om en val direct in slaap.

De volgende ochtend voor het vertrek, voel ik een lichtelijke spanning. 

Aan het aanrecht smeer ik de broodjes, thee en een glas jus d'orange erbij, deze keer geen uitgebreide ontbijttafel met een eitje. Terwijl wij eten werken de "radertjes"; tv stekkers uit stopcontacten, boiler en verwarming op de vakantiestand, tijdschakelaars ingeschakeld enz.

De bel gaat; vijf voor half zes, Tineke is er al. 

Wat een luxe, zo van huis worden opgehaald en bij het vliegveld Eindhoven af gezet.

Dank je wel Tineke!

Inchecken, de boardingpasses had Jelle al geprint, dus waren wij snel klaar.

Daarna door de douane, ja de controle is hier wel aangescherpt. 

Jelle moet altijd zijn rugzak uitpakken, dat weten wij inmiddels. 

Deze keer ben ik ook de klos. Mijn tas wordt uitgepakt, sommige dingen gaan apart door de scan. Voor de handcreme uit mijn handtas, krijg ik een apart zakje, prima....ik mag door. 

Wij lopen naar gate vijf en een half uurtje later stijgt het vliegtuig op. 

De helft van de vliegtuigstoelen is maar bezet. 

Doordat de wind uit het westen komt, komen wij twintig minuten eerder aan op Kos. 

Dit is een leuke meevaller, want dat betekent, dat wij de boot van half twee naar Leros kunnen nemen.

Terwijl wij wachten, zien wij aan de overkant de kust van Turkije. 

De kade waar de ferry's aankomen ziet er redelijk uit.

De ferry is precies op tijd in tien minuten wordt er gelost en geladen.

Om drie uur komen wij aan op het eiland Leros, in een andere haven dan wij verwacht hadden.

Even later zijn wij op onze bestemming, Nikki's studio's in Panteli.

Maar ............... er blijkt niemand aanwezig te zijn.

Jelle heeft zaterdag nog gebeld en gezegd, dat wij met de avondboot van tien uur aankomen.

Het is 25 graden zonnetje schijnt, het zwembad ligt er mooi bij, maar helaas verder niemand daar.

Na zo'n reis installeer ik mij altijd het liefst zo snel mogelijk, en dan het dorpje in. 

Nu wordt ons geduld wel op de proef gesteld hoe lang gaat dit duren.......

Tegen vier uur komt een Engels echtpaar, zij waren rond lunchtijd gearriveerd en op dat moment was Maria, de manager, nog aanwezig vertelden zij. 

Het echtpaar, Erik en Viola, biedt aan om op onze bagage te passen, wij twijfelen....

Het vreemde van alles is, dat alle deuren zowel van het woonhuis als die van de studio's open zijn en de sleutels zitten in de deur. 

Jelle loopt door het huis roept en kijkt, maar er is niemand.

Wij besluiten onze bagage in de bar bij het zwembad te zetten en even naar de zee te lopen om daar iets te gaan drinken.

Tegen half zes zijn we terug, nog steeds geen eigenaar te bekennen.

Wij gaan op onderzoek uit. 

Wij vinden de studio's op de eerste etage het mooiste. Vanuit het balkonnetje kijk je prachtig over de zee. Wij doen de deur open en zien dat er twee één persoonsbedden zijn opgemaakt. 

 Wij besluiten om hier onze tassen naar toe te brengen en ons te "installeren". 

Goed appartement alle basis dingen zijn aanwezig. 

Bij het uitpakken blijkt, dat de fles shampoo in mijn toilettas flink gelekt heeft, balen...

Direct uitspoelen, in een broek en shirtje ook shampoo, meteen actie en daarna in de zon en wind met de spullen.

Inmiddels heb ik van mijn Engelse buurman het wachtwoord van de WiFi gekregen.

Eindelijk, voor het eerst vandaag weer contact met de buitenwereld, ha,ha!

Dan hoor ik ineens veel gepraat bij het zwembad. 

Maria komt thuis. Ik sta op de eerste verdieping buiten en Maria roept naar mij, dat ze zo blij is dat wij onszelf hebben gered, want dit was de kamer die ze speciaal voor ons had ingericht. 

Heel goed gedaan!

Haar lunch afspraak was iets uitgelopen, het was inmiddels zes uur, sorry for that.

Tegen half acht lopen wij richting de zee om iets te eten.

Vanavond houden wij het simpel. Griekse salade, gegrilde kaas en Griekse frietjes, half flesje wijn er bij en kopje koffie voor toe, het smaakt ons heerlijk.

Aan de horizon tussen de eilandjes door, komt de maan als een vuurbal omhoog.

Het is een prachtig gezicht.

Tegen tien uur Griekse tijd, dat is een uurtje later dan in Nederland zoeken wij ons bed op.

Het was een enerverende dag.

Kalinichta.