Weekje Aguadulce
Aguadulce Garrucha
Het is in Nederland Koninginnedag.
Jelle kreeg van Tibbe en Minne, toen zij aankwamen, een oranje pet die hij op Koninginnedag op kon zetten. Tibbe had een oranje T-shirt aan en Jelle zijn pet op, zo hadden wij ook Koninginnedag.
Minne vraagt of hij bij ons mag slapen. De reden is, dat ik voorlees uit het boekje “Kids op Zee”. Hierin wordt uitgelegd, wat belangrijk is op een zeilboot en welke zeiltermen erbij worden gebruikt. Toen Tibbe bij ons logeerde had ik daaruit voorgelezen.
Grappig, dat er dus onderling meer competitie is, dan ik gedacht had.
Dus vanavond blijft Minne slapen.
Het is heerlijk weer. Wij besluiten om voor het eerst een eindje de zee op te varen met Wind&Water. De trossen worden los gegooid en wij varen een stukje op de motor. Er komt een beetje wind, dus Jelle rolt de fok uit en de motor wordt afgezet.
Minne begint wat te gapen, voor mij een voorteken, 10 minuutjes later is hij lijkbleek. Jelle stelt voor om bij Roquetas voor anker te gaan en wat te drinken en daarna weer terug naar de haven te gaan. Wij liggen net voor anker en Tibbe begint over te geven, terwijl Minne inmiddels op de kuipbank ligt.
Binnen vijf minuten is het anker weer gelicht en zijn wij op de terugweg naar de haven. Tijdens de terugtocht op de motor klaart iedereen weer zienderogen op en wil Tibbe zelfs een eindje aan het stuurwiel staan.
Terug in de haven hebben wij finish bier en koffie gedronken.
De jongens klimmen aan wal en alles is over.
Nu willen zij nog even naar het strand.
Aan het eind van de middag wil Hermien graag het blog op het internet zetten, het kost meer tijd dan normaal, maar het lukt.
Hierna gaan wij met zijn zessen bij de Belg, puntzakken met friet en een frikandel voor Tibbe en voor Minne friet met bitterballen.
De eigenaar heeft al negen jaar een restaurantje aan de haven, maar hij vertelt dat het nu wel heel rustig is. Het is nog maar de vraag of hij deze tweede recessie overleeft……
Dinsdag 1 mei 2012
In Spanje is het vandaag de dag van de arbeid, iedereen heeft vrij en de winkels zijn gesloten.Oma heeft bijna het hele boekje Kids op zee uitgelezen voor Minne. Hij is nu net als Tibbe van alles op de hoogte.
Na het ontbijt stelt oma wat vragen die achter in het boekje staan aan Tibbe en Minne. Grappig om te zien hoe snel kinderen alles opslaan en onthouden.
Het is weer een prachtige dag en als afsluiting van de vakantie wordt het rubberbootje startklaar gemaakt. Er wordt nog heerlijk een paar uur in de haven en naar het strand gevaren.
Aan het begin van de avond worden door Kirsten en Ids de eerste voorbereidingen getroffen voor het vertrek van woensdagmorgen. Ids wil om 6.15 uur vertrekken. Het vliegtuig gaat om 10.20 uur, maar de reis naar het vliegveld is zeker nog anderhalf uur waarna de auto nog ingeleverd moet worden…
Wij beloven dat wij ze komen uitzwaaien.
Woensdag 2 mei 2012
Om 5.30 uur gaat bij ons de wekker. Wij doen snel wat kleren aan en gaan naar het appartement waar iedereen al klaar is voor vertrek.
Inderdaad om 6.30 uur rijdt het busje richting vliegveld Malaga.
Wij zwaaien ze uit. Wij lopen terug naar de boot met enige weemoed, maar ook met een voldaan gevoel, want het was een heerlijke week zo samen.
Wij kruipen nog even ons bed in.
Na het ontbijt maken wij “schoon” schip. Het rubberbootje wordt schoongemaakt en laten wij leeg lopen. Wat is het toch heerlijk dat alles door de zon zo snel droogt. De dekkleden worden geschrobd en afgespoeld.
Om drie uur is alles fris, klaar en opgeruimd.
Dan springen wij nog even op de fiets, om bij de Decathlon een groene rugzak voor Tibbe te kopen. Hij heeft gezegd dat wij daar een ijsje van zijn centen mochten kopen voor de moeite. De weg naar de Decathlon is een rijksweg waar de fietsers naast de auto’s rijden en ook de rotondes neem je gelijk met de auto’s. Kortom ik blijf het een gevaarlijke weg vinden, maar ja voor je kleinzoon……..
De rugzak is gekocht en wij besluiten om op het terras in de haven een heerlijk glas Sangria met vers fruit te drinken in plaats van het ijsje.
Vervolgens gaan wij aan boord om alles klaar te maken voor het vertrek van morgen.
Donderdag 3 mei 2012
Wij kunnen dit via Jessica de secretaresse van het havenkantoor regelen.
Wij nemen met enige weemoed afscheid en zullen zeker de gastvrijheid en de klantvriendelijkheid van het havenpersoneel niet snel vergeten.
Tegen half tien varen wij weg uit de haven. Er is geen wind dus gaat de motor aan. Snel varen wij 7 knopen, de zee is spiegelglad. Wij varen op met de Zeebink, een Atlantic 42 uit Harlingen. Zij zijn gelijk met ons uit Aguadulce vertrokken. Het zijn drie mannen die vanuit Sevilla hun boot naar Allicante brengen daar hebben zij een jaarplaats in de haven geregeld.
’s Morgens heb ik toch maar een zeeziekte tabletje ingenomen. Tenslotte moet je lichaam ook wennen aan het varen “inslingeren” zoals ze dat in het zeilersjargon noemen. Jelle heeft wat stukjes gember genomen. Dit op advies van onze vriendin Marjo een natuurlijk product dat volgens haar zeeziekte voorkomt. Het zonnetje schijnt lekker, toch is het door de wind uit het zuiden fris in de kuip. Wij drinken koffie en passeren Cabo de Gata samen met de Zeebink.
Vanaf dit punt varen wij naar het noorden en met een zuid westelijke wind van 3-4 wordt het grootzeil gehesen en gaat de motor uit. Na de lunch merken wij dat de wind wat aanwakkert. Het grootzeil zetten wij vast met een bulletalie, want wij zien inmiddels de witte schuimkopjes op de golven komen.Als je namelijk voor de wind vaart, dan merk je vaak niet hoe hard het waait.
De afstand is zestig mijl, wij rekenen 6 mijl per uur, dit betekent dat de tocht naar La Garrucha 10 uur duurt. De wind trekt echter wel aan. Alleen op het grootzeil varen wij gemiddeld 8 knopen. Op de top van een golf geeft de snelheidsmeter zelfs 13,4 knopen aan. Dit gaat wel heel erg hard en hoe gaat het straks met het aanleggen als het windkracht 6-7 waait…….
Onder alle omstandigheden aan boord, is Jelle altijd degene die het rustigste blijft, dus ook nu.
La Garrucha is een kleine haven hier begint de Costa Blanca.
De wind staat pal in de haven. Hij neemt gelukkig iets af.
Alles wordt in gereedheid gebracht om het grootzeil te laten zakken. Ik wordt stil van de spanning, volg precies de instructies die Jelle geeft; houd de boot met de kop in de wind, ondertussen laat Jelle het grootzeil zakken en loopt hij voorzichtig naar de mast. Ondertussen danst de boot op de golven. Dit is gelukt.
Nu moeten wij nog aanleggen. Jelle neemt het stuurwiel over, ik loop voorzichtig naar voren om de landvasten aan de boot te bevestigen en vervolgens de zes stootwillen aan de zeereling te bevestigen, terwijl de wind blijft aanhouden.
Op de wal staan gelukkig 2 havenmeesters ons op te wachten.
Langs de hele steiger zijn autobanden bevestigd, zodat bij het aanleggen de boot zacht tegen de steiger komt.
Om half zes zetten wij voet aan wal, zelfs de aanlegsteiger wiebelt heen en weer.
Even later komt de Zeebink binnen, wij helpen de drie mannen ook zij zijn blij dat ze de tocht hebben volbracht.
Wij vullen de nodige paperassen in en moeten in de wind aan de wiebelsteiger blijven liggen.
Als het straks rustiger wordt mogen wij naar de nieuwe haven die nog helemaal niet klaar is, wel water geen elektriciteit een plaatsje uitzoeken. Inmiddels is het negen uur ’s avonds en is de wind wat gaan liggen en wij besluiten te verkassen.
Wij drinken nog koffie aan boord en duiken de kooi in, morgen zien wij wel weer verder.
Vrijdag 4 mei 2012
Vandaag hebben wij onszelf een vrije dag beloofd. Er was gisteravond geen plaats meer in de oude haven voor Wind & Water. Hetgeen betekende dat wij in de nieuwe haven hebben gelegen. Een kale open haven voor zeker 100 boten aanlegsteigers klaar, alleen geen enkele elektriciteit aangesloten en toiletgebouwen.Gisteravond waren wij blij met de plek na zo’n barre tocht, maar nu willen wij zelf gaan kijken of er echt geen plaats voor ons is in de oude haven. Ja hoor, tussen 2 motorboten zagen wij een ligplaats voor onze boot.
De twee havenmeesters twijfelden want het was een plaats voor een 10 meter jacht en wij zijn twaalf meter. Toch gaven ze ons een kans. Eerst moest het wel aan de hoofd marinero gevraagd worden. Deze man keek bedenkelijk en na heel wat praten met handen en voeten en mijn meest innemende glimlach, ging hij overstag om in zeilerstermen te blijven spreken.
Een uurtje later lagen wij op onze nieuw uitgezochte ligplaats.
Jelle draaide de boot er keurig in, onder leiding van de marinero’s.
Van blijheid zijn wij in de haven op het terras gaan zitten onder het genot van een heerlijke cappuccino en daarna een wit wijntje met wat inktvisjes.
Eindelijk kon ik de mail bij dit restaurant via wifi binnenhalen. Alhoewel de ontvangst hier erg slecht is.
Tegen drie uur verlaten wij het terras om naar de Mercadona (A.H) de nodige boodschappen in te slaan. Wij zagen hier heerlijke tong dus die gaan wij vanavond aan boord klaar maken en eten.
