Een gewaarschuwde schipper telt voor twee.

2014-09-10

Tegen negen uur wil Jelle het anker ophalen. In Griekenland lig je namelijk met de spiegel aan de kade en je gooit vanaf de voorpunt van de boot je eigen anker uit. Wij liggen er inmiddels twee dagen. Onze buurman, die gisteren kwam, deed dezelfde handeling. Ja je begrijpt het misschien al, het risico is dan groot dat hij, zijn ankerlijn over de jouwe gooit. Van veel zeilers in Griekenland hadden wij dit reeds gehoord. Terwijl Jelle zijn anker wil inhalen, neemt hij de ankerlijn van de buurman mee, die zijn lijn gisteren over de onze heeft gegooid. De Engelse buurman staat al op de voorpunt, roept dat zijn ankerlijn los gaat. Jelle blijft rustig motor in zijn vrij, ik achter het stuurwiel in afwachting van de instructies van mijn kapitein. Inmiddels heeft de Engelse buurman de flottielje leider al uit zijn bed opgeroepen voor assistentie.

Jelle vaart wat heen en weer, kan zo precies de kettingen over elkaar zien liggen, in het heldere water. Nog een draai en met een lange pin, die altijd in de ankerbak ligt worden de kettingen uit elkaar gehaald.

Jammer voor de flottielje-leider, als hij in zijn rubberbootje naar ons toe komt, is het probleem opgelost. 

Wij wensen elkaar, a nice day en off we go.

Wij varen langzaam de haven uit en zien in eens op het kleine steigertje in zee Marion en Willem uitbundig zwaaien. Dat gebeurt niet vaak, dat wij uitgezwaaid worden aan de Middellandse Zee. Toch voelt dat bijzonder.

Onderweg willen wij de sceptertank legen, denken wij net dat alles opgelost is, probleem.

Jelle spuit op zee alles met zeewater door, maar er blijft een prop zitten. We ruimen alles op en in de baai zien wij straks verder. 

Wij naderen het eiland Paxos. 

Dit is het kleinste eiland van de zeven Ionische Eilanden, ligt 32 mijl van Corfu en 12 mijl van Parga.  Er wonen 2500 mensen, die hoofdzakelijk bezig zijn met olijven, visserij en toerisme.  

Wij gaan een plekje zoeken in het haventje van Gaios, dit is ook de hoofdplaats van het eiland. Het ziet er vanaf de boot pittoresk uit. 

Wij besluiten om aan de buitenkant te gaan liggen en niet midden in de haven. Dat kunnen wij altijd volgende week met Saskia en Kees doen. Op deze plek is het wat dieper en zeer helder water. Jelle prikt de afvoer door en het probleem is weer opgelost voorlopig.

Als alles opgeruimd is en ik heb de electriciteit aangesloten, rusten wij uit in de kuip en nuttigen de lunch. 

Dan ineens horen wij een huilend kinderstemmetje, kijken op en zien een klein meisje met haar vader, moeder en broertje staan en een knietje waar bloed uitkomt. Dan komt direct het opa gevoel van Jelle naar boven. Hij pakt een tissue en de pleisters en loopt onmiddellijk naar het gezinnetje toe. Hij verbindt het liefdevol zoals een lieve opa dat betaamt.

Meisje loopt nog een beetje mank, maar als zij 's middags terugkomt, huppelt zij er weer vrolijk op los.

Aan het eind van de middag wandelen wij het dorpje in. 

Het begin van de boulevard is afgesloten met een slagboom. 

Wij lopen het kleine kerkje Agaii Apostoli binnen, er zijn veel muurschilderingen, grappig om te zien. 

Aan het eind van de boulevard wappert de Griekse vlag nou daar wil Jelle wel onderstaan.

Ietsje verderop staat een standbeeld ter ere van de Engelsen die het eiland tot 1864 bezet hebben gehouden.

Wij nemen een aperitief op het terras, halen de mail en Nu.nl op en wij zijn weer bijna helemaal op de hoogte van het wel en wee in de wereld.

Vanavond kook ik zelf en wij zitten nog tot laat in de kuip.