Wat een schrik.

2014-09-19

Wij willen tegen negen uur vertrekken. Er is hier water, dus wordt de tank vol gedaan. 

Jelle wil het trapje oplopen en de lijn die de trap moet vasthouden, gaat los terwijl hij erop staat. Ik hoor een roep "Hermien", wij zijn in de kajuit bezig, ik loop naar buiten en zie mijn kapiteintje half tussen de trap en het water hangen. Kees komt naar buiten en springt onmiddellijk op de kade en bevrijdt Jelle en zijn been, die tussen de trap geklemd zit. Oef.....dat was even schrikken. Gelukkig niets gebroken, wel twee lelijke schaafwonden en wat pijn. Ja, zo kan men snel wat krijgen. Even bijkomen en de trossen gaan los.

De afstand is ongeveer 38 mijl. Wij willen naar een baai die boven Gouvia ligt, wij hebben aan die baai anderhalve week geleden geluncht, en is erg mooi.

Wij starten met een licht windje, grootzeil en fok worden uitgerold, Kees trekt aan allerlei lijntjes en wij halen een prima snelheid van ongeveer zes knopen. Heerlijk, even geen lawaai van de motor. Wij passeren het vasteland van Griekenland, dan volgt de zeer ruige kust van Albanië. Wij varen er nog geen vijf mijl vanaf. Door de verrekijker zien wij een grote stad met veel wolkenkrabbers. Het blijkt dat deze stad in Albanië maar 17.000 inwoners heeft, maar wel een grote badplaats is. 

Tegen vier uur stoppen wij in Kalami een mooie ankerplek, juist tegenover de White House zo heet ons favoriete restaurantje aan het water. 

In het restaurant staat dit op de muur geschreven.

Het White House, is het family house van de broers Durell zij zijn geboren in India en opgegroeid op Corfu. 

Eerst een duik in het zeer heldere water, douchen en dan omkleden om in de rubberboot naar het White House te gaan. 

Als wij aan het vasteland zijn, passeert een groot cruiseschip. 

Wij nemen een heerlijk maaltijd salade, Jelle zwaardvis en Kees lamskotelet. 

Koffie met citroencake toe, dat smaakt prima.

Jelle peddelt ons naar Wind & Water en wij zitten nog heel even in de kuip. Daarna gaan wij te kooi.