Traffic lanes
Vandaag doen wij het rustig aan. Het stadje Umag is niet spectaculair, dus vinden wij het goed om te vertrekken. De afstand naar Grado in Italië is 21 mijl. Jelle gaat afrekenen op het havenkantoor. Achtereenvolgens moet hij naar het douane kantoor om uit te klaren. Het blijkt dat de toeristenbelasting die wij vorig jaar betaald hebben één dag is verlopen. Regels zijn regels vooral bij de Kroaten. Dit betekent dat wij voor een week toeristenbelasting moeten betalen dit is €60,00, er is namelijk geen dag tarief. Er zit dus niets anders op......dan betalen, daarna moet je binnen een uur het land verlaten. Ook hier is men strikt in. Mijn kapitein komt knap sacherijnig aan boord, dit is Kroatië....... de trossen gaan los en off we go “bye bye Kroatië”.
Wij varen langs het douane-kantoor en geven gas. De zee ligt voor ons open.
Op de plotter en de zeekaarten kun je zien dat er tussen de landen Italië en Slovenië een traffic-lane is, bedoeld voor beroeps scheepvaart.
In het Kanaal tussen Nederland, België en Engeland is ook een Traffic-lane. Hier wordt door de coastguard het Kanaal nauwlettend in de gaten gehouden. Je moet dit water namelijk loodrecht oversteken ivm het drukke scheepvaartverkeer,dat ten allen tijde voorrang op de pleziervaart heeft.
Ik sta op de uitkijk om beroeps scheepvaart te ontdekken, helaas niets te zien.
Het is nu tijd om het landen vlaggetje te wisselen. De Italiaanse vlag wordt gehesen. Aan de andere kant wordt het ACI vlaggetje gestreken, deze heeft zijn dienst bewezen.
Wij volgen onze koers. Een aantal mijlen voor Grado doet heel in de verte een beroepsvisser zijn best om de weinige vis die er waarschijnlijk is, te vangen.
Bij het aanvaren van de haven Grado, moet je door een soort van kanaal, dat heel ondiep is. De beboeiing bestaat uit palen. Best spannend, want op een bepaald moment hebben wij nog maar 1.40 meter onder de kiel, deze is bij ons 2.00 meter. Wij kiezen direct voor de eerste haven, achter een dijk die uit keien bestaat.
Dit is dus Italië. Het is lunchtijd, geen havenmeester te bekennen. Wel een aardige Oostenrijker, die onze lijn aanpakt en zegt dat wij beter even vooraan kunnen wachten. Wij leggen aan een zeer korte steiger met een stalen hoek erin, oppassen dus....
Jelle loopt met de Oostenrijkse man, die zeer goed Engels spreekt richting havenkantoor. De man blijkt een advocaat te zijn, hij doet vanaf de boot zijn werk. Hij vertelt dat zij een huisje hier aan het zoeken waren en toen hebben besloten om een boot te kopen. Inmiddels is de havenmeester er en wij krijgen een mooi plekje toegewezen voor zeker twee nachten. Wat een heerlijke rustige haven. Alles opruimen, de zonnetent gaat er ook direct op, want het begint aardig warm te worden ondanks het zeewindje.
Jelle loopt richting strand en zwembad. Het blijkt, dat je aan het strand een bedje en parasol voor €8,00 kunt huren voor een halve dag. Dat lijkt ons wel wat voor morgen.
Grado heeft 8350 inwoners.
Tegen vijf uur pakken wij de fietsjes, want wij hebben euro’s nodig. De heren van het douane kantoor kregen onze laatste euro’s. Wij fietsen langs het strand met de vele hotels en appartementen richting het centrum. Nu merk je dat je in een heel ander land bent. In Kroatië heb je namelijk op iedere hoek van de straat een pinautomaat. In Italië is het echt zoeken naar een bankkantoor. Na wat vragen, vinden wij een automaat en pinnen euro’s.
Jelle maakt nog een mooie foto van de Basiliek van Aquileia uit de 11e eeuw in het oude centrum.
Het is een leuk stadje.
Ergens staat in een steegje een kinderauto geparkeerd.
Ik koop wat sla voor vanavond. Ja en dan komen wij bij een ijscotentje voor ons eerste echte Italiaanse ijsje. Nu proef je het verschil met ijs uit Kroatië.
Wij fietsen naar de haven en eten aan boord. Wij zitten nog tot laat in de kuip.
