Problemen onder water.

2015-05-29

Tegen negen uur start onze Franse buurman zijn motor. Zij gaan een rondje Polyponessos doen in vier weken, daarna gaat de boot op de wal bij Cleopatra Marina in Preveza.

De schippersvrouw staat op de voorpunt en haalt langzaam het anker op, totdat blijkt dat de ketting blijft steken. 

Zij probeert het nog een extra keer, dan werkt de ankerlier niet meer, de boot blijft drijven aan het anker midden in de haven. Jelle en onze Engelse buurman staan op de voorpunt en constateren dat de Fransman hulp nodig heeft. Jelle doet zijn zwembroek aan, zet zijn duikbril op, zwemvliezen aan en duikt het water in. De schippersvrouw helemaal gelukkig, ontvangt hem met een droge handdoek en samen met de schipper bekijken ze het probleem. Eerst zoeken naar de zekering van de ankerlier, die niet meer werkt. Deze zit op een door hem vergeten plaats, in de motorruimte. Als dat probleem is verholpen, adviseert Jelle Gilles (de Fransman) de ketting te laten zakken en terug naar de wal te varen en aan te leggen. Gilles is zo gespannen en nerveus, dat hij het lastig vindt de boot goed achteruit te varen. Jelle neemt zijn stuurwiel over en draait de boot keurig op zijn plaats.

Inmiddels heb ik kennis gemaakt met de Engelse buren, Patricia en Brian, die net als Jelle een padi (gediplomeerd duiker) is. Gilles, de Fransman, heeft een nood duiksetje en wil zelf het water in. 

Jelle doet zijn duikpak aan om hem te assisteren. Brian geeft instructies aan de Fransman, die geen ervaring heeft met duiken. 

Toen wij eergisteren kwamen aan varen, hadden wij gezien dat er een boeitje lag, wisten toen niet de betekenis ervan. Wij zijn er ruim omheen gevaren. 

Gilles, die voor de eerste keer op deze wijze aanlegde, gooide niets vermoedend zijn anker uit, die achter een oude havenketting bleef haken. Deze plek was gemarkeerd door een rood boeitje.

Brian en de Fransman roeien naar de plek waar de problemen zijn. 

Gilles gaat onder water via het lijntje van de gemarkeerde boei (op 5 meter diepte). De afspraak is alleen kijken en binnen twee minuten weer boven komen. Hij komt boven en zegt dat hij de ketting opzij heeft gelegd en dat het probleem opgelost is. Prima, de drie zijn tevreden en komen bootwaards. 

Alles opgeruimd en Gilles vertrekt voor de tweede keer. Bon voyage.....voor de moeite krijgt Jelle een fles rode wijn uit Roquebrune.

Inmiddels is het half elf, ik ga koffie zetten.

Op de kade wordt hard gewerkt er moet een zeiljacht te water worde gelaten. Dit gaat op een zeer primitieve wijze.

Wij zwaaien de Franse luitjes uit en jawel hoor bij het bewuste boeitje weer problemen, hij kan niet verder. Nu weet Gilles het ook niet meer...Inmiddels hebben Brian en Jelle met elkaar overlegd dat er een ervaren duiker bij moet komen.

Gilles komt met zijn rubberbootje naar de wal en vraagt of de jongens nog één keer met hem mee willen, want dan wil hij het toch zelf nog één keer proberen. De duikfles van hem was niet betrouwbaar genoeg, vonden de mannen en zeiden dat dit niet verstandig was. Jelle is bij Gilles in het bootje gestapt en heeft Gilles weten te overtuigen dat het vanwege zijn geringe ervaring, heel gevaarlijk is om zelf nog een keer te duiken. Laten wij naar de Port control gaan en vragen om een duiker, die dit probleem gaat oplossen. Inmiddels vond Gilles dat een goed idee. Samen varen zij met de dinghy naar de Port control, die hen naar een duikadres verwijst. Als zij aan de wal komen, staat er al een iemand te wachten, die voor € 60,00 binnen een half uur een duiker kan regelen. Als de duiker arriveert, blijkt het een free diver te zijn, die getraind is om zonder flessen te duiken. 

Hij zwemt naar de plek des onheils en na twee duiken heeft hij het anker geklaard. 

Nadat Gilles hem betaald heeft, komt hij al zwemmend met het geld boven water naar de wal. Iedereen blij.

Dit was deze keer beslist geen gewone vrijdagochtend.

Deze gezamenlijke actie wordt eind van de middag gevierd, onder het genot van de rode wijn.

Na de lunch gaan wij nog een eindje fietsen.

Wij gaan naar de baai Agios Andreas, de noord kant van de landtong, er is een restaurantje met ligbedden.

Daar wil ik wel naar toe. Na een half uurtje, gaan wij naar boven en drinken een glas verse jus d'orange. Op het strand is het met de noorden wind nog fris, wij zijn het water niet in geweest.

Tegen zes uur komen Brian en Patricia aan boord. Zij hebben tien jaar op Guernsey gewoond. Vooral Brian heeft heel veel wedstrijden gezeild. Hij was direct onder de indruk van onze boot. Grappig is dat, mensen die veel zeilen en hebben gezeild, zien direct het onderscheid tussen onze boot en de massaal geproduceerde schepen, waar vaak zeer veel kunststof en weinig hout in de afwerking wordt gebruikt.

Vijf jaar geleden heeft Brian een Grand Banks (motorschip) gekocht, hier is hij helemaal gelukkig mee. Hij heeft haar zelf met zijn vrouw vanuit Plymouth via de golf van Biskaje in etappes naar Griekenland gevaren. De komende winter heeft hij een plaatsje op de wal op het eiland Kos gereserveerd.

Tegen acht uur gaan wij met zijn viertjes iets eten bij Jimmy en de avond vliegt voorbij. Om twaalf uur zijn wij weer aan boord na de nodige wijntjes. Wij gaan direct te kooi en slapen als rozen.